เวลาบวชนาคก็สอนเขาให้บวชอย่างถูกต้อง
        ที่วัดนี่บวชอย่างประหยัดที่สุดเลย ไม่ให้ซื้ออะไร ดอกไม้ก็ไม่ให้ซื้อ เทียนแพก็ไม่ให้ซื้อ อะไร ๆ ก็ไม่เอา ถ้าซื้อแก้วมีกระดาษปิดปากแก้วสวย ๆ บอกไม่เอา อย่าไปซื้อมา กินไม่ได้ ไอ้ที่ปิดเวลากินต้องปอกทิ้งเราปอกทิ้งก็เงินทั้งนั้นไปซื้อมาทำอะไร ส่งเสริมเขาไม่เข้าเรื่อง ไม่เอา ถ้าซื้อแก้วซื้อมาเป็นโหล ๆ แต่ว่าโยมอย่าซื้อฉันบอกเอง วันไหนฉันไม่มีแก้วฉันบอกเองซื้อมาเป็นโหลเลย ซื้อจานมาเป็นโหล ซื้ออะไรมาเป็นโหลมันสิ้นเปลือง ไม่ให้ซื้อหรอก เช่นว่า ซื้อหม้อสักใบ โอ้โหย มีดอกไม้สวย ๆ ปิดปากหม้อ กินได้เมื่อใหร่ ดอกไม้นั้นต้องเอาทิ้งปอกแล้วก็ทิ้งทั้งนั้น เผาไฟเท่านั้นแต่มันสตังค์ทั้งนั้น
 
ปีหนึ่ง ๆ คนไทยต้องสูญเสียในสิ่งที่ไร้สาระไม่รู้กี่ร้อยล้านทั่วประเทศ ทำบุญสุนทานเสียเงินไปเปล่า ๆ มากมายไม่ได้ประโยชน์อะไร ก็พยายามแก้ไป ที่วัดไม่มีอะไร บวชง่ายบวชทีละมาก ๆ บวชทีละ 30 บวช กันกลางแจ้งลานไม้ไผ่ มีกอไผ่ปลูกไว้เยอะ แล้วก็บวชกันที่นั้น บวชสามเณร พอบวชสามเณรเสร็จแล้วเข้าโบสถ์โยมไม่ต้องเข้าไม่มีที่นั่งเต็มหมดแล้ว นาคนั่งเต็มแล้ว เลยก็ไปญัตติกันในโบสถ์ครบ 30 รูป ควบหมดเรื่อง จนค่ำจนเย็นก็ไม่ว่า แล้วก็บอกว่า เงินทองนี่ให้ถวายวัดมาก ๆ อย่าถวายอุปัชฌาย์ คู่สวดพระหัตถบาส ถวายมาฉันจะเฉลี่ยให้เอง ถวายเป็นของวัดฉันเฉลี่ยให้ อุปัชฌาย์ไม่เอาเลยไม่เอาเฉลี่ยเอาให้วัดหมด คู่สวดเฉลี่ยให้หน่อย แกเหนื่อยการสวดลุกขึ้นนั่งลงเหนื่อย เอ้า ให้หน่อย พระหัตถบาสบวช 30 นาค ให้ 100 บาท ชาวบ้านเขาทำงานค่าจ้างขั้นต่ำวันละ 100 บาทเท่านั้นเอง พระทำไม่ถึงวันจะเอาอะไรหนักหนา เอ้าแจกองค์ละ 100 องค์ละ 100 สมภารไม่เอาเลย อุปัชฌาย์ไม่เอาเลยเข้าวัดหมด
 
ปีหนึ่งบวชนาค 150 นาค เมื่อหน้าเข้าพรรษาปีนี้พระอยู่จำพรรษา 200 พระใหม่นี่ 143 นอกนั้นเป็นพระเก่า เงินที่เขาทำบุญในการบวชนาคได้เท่าไหร่ ได้ 300,000 ไม่ต้องแจกฎีกาให้วุ่นวาย ไม่ต้องเอาพุ่มพวง ดวงจันทร์ มาร้องเพลงให้หนวกหูชาวบ้าน เราทำบุญแบบง่าย ๆ คนเขาให้อย่างนั้น ตั้งเป็นทุนบ้างเป็นทุนของวัด เป็นมูลนิธิบ้าง ค่าน้ำค่าไฟไปตามเรื่อง นั่นแหละมันได้ง่าย ๆ ทำเป็นมันก็ได้ หาเป็นมันก็ได้ หาไม่เป็นมันก็ยุ่ง
         เที่ยวเรี่ยไร ทำพิธีนั้น ขายเหรียญมั่ง
         ขายจนกระทั่งชานหมากแล้วนั่น ไม่รู้ว่าจะขายอะไรแล้วมันเลอะเทอะเต็มทีแล้วเรื่องเงินทั้งนั้นละ
 
นั่น - เป็นเสียอย่างนั้น กลับหน้าแรก คนกลัวผ้าเหลือง