|
|
 |
|
โอ้ทุ่งสงแดนนี้นี่เอย |
จะไม่ขอลืมเลย |
ดินแดนที่เคยสุขสันต์ |
มองทางไหนล้วนชวนให้ฝัน |
ดังเป็นแดนสวรรค์ |
ที่สวยประเสริฐเพริดแพร้ว |
โอ้เป็นบุญแล้วที่ได้มา |
จะไม่ขอลืมว่า |
แดนนี้มีมนต์แม่นแล้ว |
มองทิวเขาเป็นเนินป่าแนว |
ดังสวรรค์เมืองแก้ว |
สมแล้วทุ่งสงถิ่นงาม |
**เป็นเมืองฟูเฟื่องไปด้วยพืชผล |
อีกทั้งฝูงชนนั้นเล่า |
เลิศล้นด้วยคุณธรรม |
สมแล้วนี่หนาที่ชื่อทุ่งสงถิ่นทองแดนงาม |
เที่ยวมาจนทั่วเขตคาม |
ไม่เคยเห็นงามที่ไหน |
แม้นจากไปหัวใจให้เตือน |
จะไม่ขอลืมเลือน |
จนแม้จะชีพสลาย |
คงคะนึงคิดถึงทุ่งสงไม่วาย |
ถึงจากกันไปเพียงกาย |
แต่ใจยังฝังไม่ลืม |
|
|
|