Start 1 กุมภาพันธ์ 2545
|
<%Set FileObject = Server.CreateObject("Scripting.FileSystemObject")
hitsfile = Server.MapPath("counter/cgi-bin/counter.txt")
Set instream= FileObject.OpenTextFile (hitsfile, 1, False )
' เรียกค่าจำนวนผู้เยี่ยมชมจากไฟล์ counter.txt
oldhits = instream.ReadLine
' เก็บค่าเข้าตัวแปร oldhits
newhits = oldhits + 1
' บวกค่าด้วยหนึ่งแล้วเก็บเข้าตัวแปร newhits
Set outstream= FileObject.CreateTextFile (hitsfile, True)
OutStream.WriteLine(newhits)
' เก็บค่าจำนวนผู้เยี่ยมชมที่อยู่ในตัวแปร newhits เข้าไปในไฟล์ counter.txt
l=Len(newhits)
' เก็บจำนวนตัวอักษร(จำนวนหลัก)ของตัวแปร newhits ไว้ในตัวแปร l
For i = 1 to l
' วนการทำงานจากหลักที่ 1 ถึงหลักที่ l
num = Mid(newhits,i,1)
' ตัดตัวเลขออกมาที่ละตัว
display = display & " Start 1 กุมภาพันธ์ 2545 |
 |
||
| ต่อไปนี้เป็นของเก่า มีผู้กล่าวกันว่าผู้แต่งน่าจะเป็นชาวนครศรีฯ แต่เมื่ออ่านภาษาแล้วไม่แน่ | ||
| แต่ที่แน่คือผู้เขียนต้องเป็นคนปักษ์ใต้ได้แน่นอน หนังสือเล่มนี้มีหลายท่านเอาไปพิมพ์แจก เพื่อรักษาของเก่า ที่มีค่ามหาศาลเอาไว้ ข้าพเจ้าเห็นแล้วว่ามีหลายคำที่ คลาดเคลื่อนจากของเดิมเช่นชื่อหนังสือ ของเดิมจริงๆ ชื่อว่าสรรพลีห้วน ผวนกลับว่า สรรพล้วนห... การผวนก็คือการเปลี่ยนสระของคำว่าห้วนไปอยู่กับตัว ล เป็นล้วนแล้วเอาสระบนตัว ล ไปอยู่บนตัว ห จึงจะถูก คำว่าล้วนตามพจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2493 ว่าดังนี้ล้วน ว แท้ ไม่มีอะไรปน ไม่เจือ ล้วนๆ แท้ๆ คือถ้าแกงปลา ก็ปลาล้วนๆ ไม่ทอดผักอะไร ถ้าแกงหมู ก็หมูล้วนๆ ไม่ทอดอะไร สรรพลีห้วนผวนทุกคำจะออกความหมายถึงอวัยวะเพศของหญิงและชาย ทั้งนั้น ข้าพเจ้าได้อ่านหนังสือนี้ มาตั้งแต่ยังเป็นเด็กเริ่มรุ่นก็คัดลอกไว้ ประมาณ 2502 ข้าพเจ้าเป็นโรคประสาท เที่ยวรักษาตามโรงพยาบาลจบ เช่นที่ จ.สงขลา จ.สุราษฎร์ธานี กรุงเทพฯ ไม่หายเพียงแต่อาการดีขึ้นเท่านั้น วันหนึ่ง ข้าพเจ้าค้นตู้หนังสือพบสมุดที่จดสรรพลีห้วน เอาไว้ เลยเอามาอ่านก็สนุกดีเพราะข้าพเจ้าผวนชำนาญพอสมควร คิดๆ ก็เอากระดาษมาเขียนเลียนแบบดู เขียนแล้วให้เพื่อนๆ อ่านดู ก็เห็นหลายคนชอบก็เลยให้ชื่อว่า ภาษาศิลป์ หรือสรรพลอด้วน แต่ของข้าพเจ้าถ้าเปรียบกับแกงหมู ก็ทอดผักมากเกินไปไม่ล้วนๆ เหมือนสรรพลีห้วน พอข้าพเจ้าเขียนเรื่อยมาประกฎว่าโรคประสาทที่เป็นอยู่มันหายไป เลยจนบัดนี้ฉนั้นหนังสือนี้จึงเป็นยารักษาโรคประสาทได้ดี ท่าอย่าลืมว่าความเครียดเป็นศัตรู เบอร์ 1 ของชีวิต ถือให้ได้อย่าเก็บความเครียดความโกรธพยายาบาทผู้อื่นเอาไว้ในใจเป็นอันขาด พยายามยิ้มให้ได้แม้กับศัตรู ทำชีวิตให้เบิกบานรื่นเริงอยู่เสมอ ถือคติที่ว่า "ตลกขำขันวันละหนิดจิตผ่องใส" พยายามทำให้ได้ทุกๆ วัน อย่าเครียด ไล่ความเครียดให้ได้สร้างหนังสือนี้ไว้ เวลาเครียดจะหนีไปฉับพลัน ต่อไปนี้ข้าพเจ้าขอเอาสรรพลีห้วนฉบับเดิมแท้มาให้ท่านอ่านดู เชิญได้ครับ | ||
| อ่านเพิ่มเติม "คำผวน" จากสารานุกรมวัฒนธรรมไทยภาคใต้ | ||
| นุนเบิดลาย | ||
| ต่อไปนี้ไม่สงวนลิขสิทธิ์เพราะของเก่าไม่ใช่ข้าพเจ้าผู้แต่ง | ||
| นุนเบิดลาย | ||
| สรรพลีห้วน (คัดไว้ 23 มค 2490) เล่มละ 2 บาท | ||
ประพันธ์โดย |
||
| สรรพลีห้วนควรอ่านตามบ้านร้าง | หนำหรือห้างคลองทะเลนอกเคาหา | ||
| จะดีร้ายปลายคำเป็นธรรมดา | นอกภาษานิทานอ่านอย่าแปล | ||
| เหมือนแบบเก่าเอาชื่อถือเป็นหลัก | ถึงที่รักก็ให้เฉยอย่างเผยแผ | ||
| ให้อภัยบ่าวสาวหนุ่มเฒ่าแก่ | เชิญอ่านแลขยบอ่านสำราญเอย |
| เรื่องสรรพลีห้วน | |||
| นัครังยังมีเท่าผีแหน | กว้างยาวแสนหนึ่งคืบสืบยศถา | ||
| เมืองห้างกวีรีหับระยับตา | พันหญ้าคาปูรากเป็นฉากบัง | ||
| สูงพอดีหยีหิบพอหยิบติด | ทองอังกฤษสลับดีด้วยหนีหัง | ||
| กำแพงมีรีหายไว้ขอดัง | เจ้าจอมวังพระราชโชท้าวโคตวย | ||
| มีเมียรักพักตร์ฉวีดีทุกแหง | นั่งแถลงชมเชยเคยฉีหวย | ||
| เจ้าคีแหมรูปโอเมียโคตวย | ท้าวหวังรวยกอดินอยู่กินกัน | ||
| มีลูกชายไว้ใยชื่อใดหยอ | เด็กไม่ลอเกิดไว้ให้ทีหัน | ||
| นอนเป็นทุกข์ดุกลอยิ่งคอดัน | ให้ลูกนั้นหาคู่เป็นหูรี | ||
ต้องไปขอลูกสาวท้าวโบตัก |
มันตั้งหลักอยู่ไกลชื่อไหหยี |
||
| เป็นลูกเชื้อเนื้อนิลนางหิ้นปลี | เมืองห้างชีปกครองทั้งสองคน | ||
| หยิบกระดาษดินสอมาจอดับ | เขียนแล้วพับอ่านดีครบสี่หน | ||
| ให้เสนีมีถือถือนิพนธ์ | เด็กหนึ่งคนก้มพักตร์มาดักรอ | ||
| จึงตรัสใช้เสนีให้คลีหาน | สู้รีบผ่านบายพักตร์เถอะดักหยอ | ||
| ผมเป็นโรคเหน็ดเหนื่อยดัวเดือยปอ | รักษาพอมาคลายกินหายฝี | ||
| แต่นายใช้จำกัดดัดไม่ขอ | ถึงเด็กลอต้องไปถึงไหหยี | ||
| รับสารโรโคตวยพวยทันที | จากบุรีเร็วพลันดันไม่รอ | ||
เข้าป่าแก่แลทั่วกลัวผีเห็น |
เดินเย็นๆ ตัดตรงเข้าดงหลอ |
||
| พบสระสีบัวชุกดุกขึ้นออ | เด็ดสองลอดุ่มกลิ่นหอมเหม็นดี | ||
| ชะนีหงส์ลงดินลงกินน้ำ | เดินมุ่งตามเห็นรอยหอยกับหมี | ||
| พบเบื้องอ่างถางใหญ่ไหของดี | ใครมาตีแตกสะเก็ดเหมือนเด็ดยอ | ||
| เที่ยวจอดลยนเค็จไม่เสร็จเรื่อง | ใกล้ถึงเมืองหิวจี้ไม่มีหอ | ||
| อดข้าวน้ำสามวันดันทั้งวอ | บอบเสียพอตัวกูเรื่องหูรี | ||
| พบดอกคอกอดำจำต้องเด็ด | ยีให้เหม็ดเกลี้ยงวาวเหมือนหาวสี | ||
| บรรลุถึงเขตทางเมืองห้างชี | เจ้าธานีหัวดางเป็นสางคลอ | ||
กำแพงดอตอดานทหารเฝ้า |
เสียงคนฉาวเข้าไปถึงใดหลอ |
||
| พวกเสนาเซ็กๆ เด็กมารอ | มายืนออถามดูแล้วหูดี | ||
| เราจากไกลไฉแข็งเก่งหนักหนา | ถือสาราจะเข้าไปให้ไหหยี | ||
| ท้าวโบตักจอมวังยังพอดี | เจ้าหิ้นปลีคีหันหรือฉันใด | ||
| นายข้อดีว่าอยู่เปิดดูแอด | ตาดเกือบแขดเสียงเบียดเรียดไม่ไหว | ||
| นายดักหยอรายงานแล้วผ่านไป | เห็นข้อไลนั่งกันกับภรรยา | ||
| ค่อยคอด้อมน้อยกายถวายสาร | คลีดึงหานวันนี้ดีเข้าหา | ||
| เนตรยนเด็กจเสร็จสรรพรับสารา | ในจ่าหน้าโคตวยรักด้วยกัน | ||
ได้จากเมืองห้างกวีเจ้าคีแหม |
มาพูดแย้มบุตรีไปดีหัน |
||
| ให้ใดหยอขอดูเป็นคู่กัน | โบตักนั้นหิ้นปลีพลอยดีใจ | ||
| เรียกลูกสาวข่าวเด็ดเหมือนเห็ดยาง | พิศพางศ์รัศมีราศรีไห | ||
| ผู้ใดยนทุกเค็จมีเม็ดใย | พอเติบใหญ่เป็นทุกข์เพราะหุกลี | ||
| ได้ฟังพอถอดอกเดินออกหา | นั่งวันทาลก ๆ น้ำหกสี | ||
| เรียกลูกมาเป็นไฉนไหของคี | ให้ลูกนี้เข้าใจเรื่องใดคอ | ||
| เจ้าฟังพ่อยอดกจะยกเรื่อง | อย่าคอเดื้องเล่าไปเรื่องใดหยอ | ||
| พ่อจะยกหกเท็จให้เด็ดยอ | เด็กไม่ลอข้ามแดนมุ่งแม่นมา | ||
ท้าวโคตวยเป็นพ่อมาขอเด็ก |
ถึงตัวเล็กพอดีไม่สีหา |
||
| นี้ตัวพ่อคอดันลั่นวาจา | ตัวเจ้าอย่าขอดัดให้นัดงาน | ||
| สุดแต่พ่อคลอดำทำไฉน | ก็จิ้มไหกับข้าวของคาวหวาน | ||
| หนึ่งตกข้าวคลีหุกคลุกน้ำตาล | สำหรับงานเลี้ยงคนทุกดนคอ | ||
| แล้วหูหมีฉีหีกฉีกให้เล็ก | ไว้จอเด็กพอดีมีทุกหอ | ||
| หอยกับหมีหยีหำยำให้พอ | ดาวให้ยอไข่เป็ดเห็ดให้ยำ | ||
| ลูกมะกอกดอกตอไม่ขอดูด | ฉีเข้าหูดเส้นหมี่เอาสีหำ | ||
| แกงตังหุนพรีขี้หิกใส่หยิกดำ | ส้มกอดำเชือดต่อยใส่หอยจี | ||
ควายหนึ่งขาหาหมีใส่ดีขม |
กวนขนมยาเหม็ดเห็นฉู่ฉี |
||
| ต้องเข้าไก่มัสการหานเข้างี | ดูเดือน ปี ถึงวันดันคอยรอ | ||
| ขึ้นสิบสี่ปีเหิดเปิดโอกาส | จำอย่าพลาดแน่ประจักษ์น๊ะดักหยอ | ||
| รีบไปบอกโคตวยเตรียมหวยคอ | เราดักรอทำงานการวิวาห์ | ||
| นายดักหยอขอลาคีหากลับ | น้อมคำนับทันทีขอลีหา | ||
| รีบอย่างเหม็งเด็งฉอไม่รอดา | หนึ่งพริบตาถึงวังดังเข้าวอ | ||
| เห็นคีแหมแย้มยั่วกับผัวรัก | นั่งเชยพักตร์นิ่มนุชแม่ดุจหล่อ | ||
| เสนาเฝ้าเล่าเสร็จเรื่องเด็ดยอ | นางชอบพอหันไหเข้าใยดี | ||
ว่าแต่งงานสิบสี่ต่อปีเหิด |
ลูกที่เกิดพาไปให้ไหหยี |
||
| การตกเขารู้สิ้นแม่หิ้นปลี | ถึงวันดียกพลทุกดนคอ | ||
| พร้อมเจ้าบ่าวแม่พ่อที่ขอดัก | ให้ชวนชักกันไปกับใดหยอ | ||
| เตรียมยกพลเจ้าบ่าวดาวยอยอ | เลี้ยงให้พอบ่าวสาวหาวเหม็นคี | ||
| อยู่ในเขตเดือนนี้ยังปีหิด | เรื่องที่คิดไว้พลางไม่ห่างถี่ | ||
| ขอแบ่งรักพักรอการหอดี | ยกโจรีต่อดั้งคิดหวังรวย | ||
จะกล่าวข้อจอโดนเที่ยวโผนผก |
ขอกล่าวยกถอดอกกับคอกถวย |
||
| ทั้งสองดองสนองนายไม่ไข้ป่วย | หวังแต่รวยเที่ยวปล้นทุกหนดี | ||
| พร้อมทั้งคู่อยู่ใต้ไม่หยีหำ | พอเย็นค่ำกินเหล้าแกล้มหาวสี | ||
| หยิบน้ำพริกมาตั้งนั่งจอดี | พอเมาจี้ขอแดงแถลงกัน | ||
| ว่าคืนนี้จีหีบถีบสักบ้าน | ทั้งวิหารบ้านมีแถวคีหัน | ||
| เมื่อกินแล้วอย่ารอนั่งคอดัน | เสก แป้งยันต์เป่าลงให้ดงคอ | ||
| แขวนทิศหมอนสำคัญลงยันต์เก็ต | ผ้าชีเห็ดอย่างดีใส่ผีหอ | ||
| หยิบปืนพกนกสับใส่ดับคอ | พอดักยอคนทีจากที่มา | ||
พอถึงเมืองโบตักแล้วพักหยุด |
เจ้าจีหุดไฟส่องทุกห้องหา |
||
| ยืนกินว่านดานวอเอาทอดา | ขอขึ้นตาตัวแดงรูแหงดี | ||
| เป่าอาคมลมฉีเหมือนผีหูด | ลูกหลักฉูดถูกหาของทาสี | ||
| น่านอนแอบชั่วคราวหาวเหม็นคี | เห็นแต่คลีติดไหเข้าในวัง | ||
| ถึงโบตักอับปรีย์นอนทีหับ | กำลังหลับนิ้วชี้นอนยีหัง | ||
| เก็บขอยหมนจนพอยอดังดัง | เจ้าจอมวังฟอดิ้นค่อยลืมตา | ||
| เสียงปืนลั่นทันทีนอนพีหิง | กลีบนหิ้งพอดีมือฝีหา | ||
| ลุกตะลึงหึงหมีเรียกธิดา | พวกโจราเข้าวังดังเอาคลอ | ||
เข้าบังคับจับตัวหัวกับผี |
เอาหีบคีไม่หลุดดุจเกือบหลอ |
||
| เก็บของใหม่ไหหนีทุบตีต่อ | ใดไม่ปอยอมตายกลัวหายตี | ||
| แม่หนีเห็บเจ็บจี้ยิ่งคีหัน | โกรธตัวสั่นตบหลังเข้าดังผี | ||
| ท้าวแค้นในไลเข็ดเอาเห็ดยี | เข้าราวีรอดังประทั่งกัน | ||
| ฟอกับดาษหวาดหมั่นหันกังสี | ถูกหูหมีร้องฉาวเข้ากีหัน | ||
| ถ้าไม่ตายย้ายเด็ดให้เหม็ดยันต์ | กระโดดฟันดาบกินเข้าหิ้นปลี | ||
| ร้องอึงหมี่สีเหียวปลายเตียวแขด | ถึงเต็กแหลดอยู่ไม่ติดโลหิตฉี | ||
| เมียน้อยดิ้นสิ้นใจพึ่งใหคี | บ่าของพี่ขึ้นรับต้องรับคอ | ||
ฝ่ายลูกสาวไหหยีหนีเถอะพ่อ |
หยุดดักรอโจรีจะขีหอ |
||
| สู้ไม่ไหวพ่อก็เหนื่อยเพราะเดือนปอ | ดวนก็นอชะแรลงแกงอม | ||
| พลางร้องไห้ใช้ไหหยีรีบหนีหัน | แม่เจ้านั้นเป็นผีผู้จี่หอม | ||
| ยังคงแต่ตัวพอเป็นจอดอม | สู้อดออมจอดนไปจนจาย | ||
| กำลังรุมดุมสอเข้าทอดับ | จะจีหับไหหยีวิ่งหนีหาย | ||
| พาหิ่งวีตีหัวความกลัวตาย | ไปแอบกายบังตอใต้ยอดิน | ||
| พวกโจรีตีหามออกตามสาว | พอลมว่าพัดฉี่ได้กลีหิน | ||
| พอแต่รอยขอยหมนหล่นกลางดิน | ยิ่งหมีหินแถวทางสาบหางนี | ||
พบสักทีดีหินได้ยันเก็ด |
จะยีเท็จวิ่งศูนย์พาหูนสี |
||
| เที่ยวยีแหงขอเดินยอดี | จับไหหยีฟังข่าวใต้ดาวยอ | ||
| พ่อเป็นตายไม่รู้เพราะหูกี | ยังเห็ดยีก็ไม่เก่งเด็งจะฉอ | ||
| ครั้นกลีหับกลับบ้านดานแทงวอ | จากใต้ยอยีหายพากายมา | ||
| เป็นกุศลหนคีตามทีหัน | กระทั่งทันโยคีฤาษีหา | ||
| เห็นกุฎิปลูกหล่อสาลอดา | ค่อยพีหารีหูไหว้มุนิน | ||
จะยกข้อโยคีฤๅษีแหม |
อยู่ที่แคมกุฎีนั่งกีหิน |
||
| เป็นอาชีพชอบพอไม่กอดิน | รักษาศีลเข้าฌาณรังขานใย | ||
| เห็นสิกานารีนั่งมีหอง | เข้ามาร้องที่นี้นั่งตีให | ||
| เห็นสาวสีหลีหามพ่อถามไต่ | มุ่งตาใสลีแหมาแต่ตัว | ||
| พ่อแม่ตายย้ายเข็ดไม่เสร็จเรื่อง | เพราะรีเหื้องจากผีคิดหนีหัว | ||
| อยู่ไม่ได้รูปหล่อหลบหอดัว | เลยปลีกตัวพีหามาหึงตี | ||
| ฟังโยคียีแหมพูดแย้มหน่อย | น้ำหมีหอยนีไหตกไหลฉี | ||
| เอามือยีคลีห้าวหามเท่าชี | เล่ามุนีฝีหังอย่ากังวล | ||
ท้าวโบตักเป็นพ่อหล่อกว่าเด็ก |
ชื่อไม่เล็กมั่งมีไม่จีหน |
||
| น้ำลีเหือดเลือดแม้แม่หิ้นปลี | พวกโจรีฆ่าฟันนอนดันสอ | ||
| แม่ถูกฆ่าพ่อถูกตีเอาดียอ | ดังในคลอกวาดเก็บน่าเจ็บใจ | ||
| ลูกขอพักที่นี่พลอยฝีหาก | ทนอดอยากสักทีตามจีไห | ||
| พ่อยินดีพีหาหลังคาใน | ห้องสีไหต่อดั้งที่บังกาย | ||
| อยู่ที่วัดหัดวิชสอนหิดสี | คอดีดีหัดเทศน์วิเศษหลาย | ||
| เรียนคาถมดมคดมีหลอดาย | พ่อสอนให้ทุกประการถึงหารวี | ||
| จะเหาะเหินเดินเมฆีวิถีหาง | ถ้าว่าพลางลอยสูดขึ้นหูดถี | ||
เจ้าตาบอกหมายจำนั่งหำดี |
ทำฤทธีเหาะไปพ้นใดกอ |
||
| ถ้าสูงนักสักกุนีจะจีหิก | พอหายพลิกสู้ที่ธรณีหอ | ||
| ได้ทุกทางไม่ลังใครดังจอ | ถึงดาวยอตีหัวไม่กลัวใคร | ||
| จนค่ำดึกฝึกหัดยัดข้างเว็จ | ย้ายจนเข็ดกับฤาษีนอนคลีไห | ||
ขอหยุดบทจดต่อเรื่องขอใด |
กล่าวต่อไปโบตักทรงศักดา |
||
| เข้ามากอดหิ้นปลีนั่งคลีหำ | นับว่ากรรมของพี่พระยีหา | ||
| เคยยอดีรีหูอยู่กันมา | เจ้าลอดาแล้วน้องให้หมองนวล | ||
| เมื่อบุญยังดีดีปีกับไห | ยามไปไหนตัวพีคคยชีหวน | ||
| ถูกถอดอกตอกตำยำยียวน | ไม่สมควรถึงตายแม่หายควี | ||
| ยกภูษีปีหิดแล้วปิดศพ | ชาติหน้าพบกันเล่าเถอะหาวสี | ||
| แม้นตายไปข้างหลังยังยอดี | เก็บหิ้นปลีทำศพพอจบเดือน | ||
| เธอไว้ทุกข์ดุกลอเป็นบ่อรัก | เฝ้ารีหักโศกีไม่หมีเหือน | ||
ใกล้พอดีวิวาห์เขามาเตือน |
ทอถึงเดือนบุตรโตท้าวโคตวย |
||
| แสดงยอดต่อตั้งเกิดดังขลอ | ดุกมันลอเต็มทีเรื่องคีหวย | ||
| นายใดหยอรอดักรักหวังรวย | พร้อมโคตวยลูกบ่าวเขาเล่ามา | ||
| ว่าบังเกิดฉู่ฉาวเหินขาวผี | จับเห็ดยียิงปล้นเข้าค้นหา | ||
| ยิ่งร้อนนักดักรอรีบพอดา | ใช้บุตราใดหยอแขบกอดิน | ||
| รับข้าวน้ำห้ามชีฉู่ฉีเห็ด | เนื้อใยเก็ดหายควีกีกับหิน | ||
| แขบไปหาอย่ารอหิ้นหม้อดิน | ใส่น้ำกินตัดทางเมืองห้างชี | ||
| รีบครรไลใดหลอคอเกือบหัก | บุกรีบรักร้อนใจด้วยไหหยี | ||
จะแต่งงานยานเว็จไม่เสร็จที |
เกิดธุลีขอดัดน่าขัดใจ |
||
| ตัดทุ่งกว้างทางใหม่ป่าไทรโขก | ต้นขลี้โหกหัวหมีไม้พีไห | ||
| ล้วนหุมยีรีหาพันหญ้าใคร | น้ำคลอใดไหลคล่ำเป็นลำธาร | ||
| ลงวิดตักลักบ้างพอสางร้อน | ข้ามคีหอนหาวยีลำธีหาน | ||
| อัศจอขอดันเกิดบรรดาล | รู้เหตุการณ์ว่าวัดไม้ดัดงอ | ||
| ต้นสีขาวนารีข้างกีหุด | ยืนก้มมุดถามไถ่เรื่องใดหลอ | ||
| ช่างคนไทยหรือเจ๊กให้เด็กกอ | ใดขึ้นปอบนกุฏิขอหยุดกัน | ||
| ได้จากบ้านมาไกลผมใดหยอ | ถอนใจพร้อพอดีฤาษีหัน | ||
นั่งเสกดินสอพองป้องเก็ดยันต์ |
ถ้าคอดันใส่หายไว้ใช้เอง |
||
| นี้เจ้ามาเพียงนี้ตามคลีไห | ับฤาษีจงปราศัยกอย่ากรีเหง | ||
| เจ้าอย่าหกยกคำทำกรอเดง | คนกันเองเล่าพ่อให้ยอดี | ||
| ผมเที่ยวตามคู่หมั้นจนดันสอ | หญิงที่หอนี้หรือชื่อไหหยี | ||
| ถูกโจรปล้นตกใจเอาไหคี | ผมรีบรี่ข้ามแคว้นถึงแดนลอ | ||
| เรื่องนารีชีหักพักในกุฏิ | จะยอดุจสีไหคร่าวใดหยอ | ||
| เรียกพีหามานี้เอาดียอ | ด้งมันจอนั่งถ้ามาเร็วเร็ว | ||
| สาวดุ้งตื่นพอดีฤาษีแหบ | ลุกขึ้นแขบทันทีเจ็บอีเหว | ||
เอื้อมหยิบหวีสีหางย่างมาเร็ว |
แต่งเลวเลวพอเสร็จเสด็จยัง |
||
| ถึงมุนีหวีให้ภิปรายถาม | ใครตีหามมานี้ระวีหัง | ||
| นี่คู่หมั้นรูปหล่อเขายอดัง | งานข้างหลังเขาจะแต่งกับแหงดี | ||
| เห็นคู่รักใดหยอน่าถอดอก | สาวยิ้มออกหัวฉาวหาวถี่ถี่ | ||
| เล่าแต่หลังดังฟอจบพอดี | ตัวผมนี้จะพาคนเอาดนยอ | ||
| จะแต่งงานต้นปีมารีหับ | เกล็ดไปยับเมืองใหญ่บ้านใดหยอ | ||
| พ่ออย่าขัดตัดคำดำติดรอ | เด็กนั่งคลอหมีเห็นนึกเอ็นดู | ||
| ไม่หยุดรอพอดีฤาษีให้ | พอกราบไหว้มุนีนั่งดีหู | ||
สวัสดีตีหามตามคำครู |
วันเกิดอยู่หอดีอย่ามีภัย |
||
| ทั้งกกกอปอดีอย่ามีหมอง | ให้เงินทองเกิดมีตั้งสีไห | ||
| รับเอาพรของพ่อลูกขอใด | ลุกขึ้นไปเดินตามพาหามตี | ||
| บีหอกออกรกยอดกหน่อย | ชมอึกอ้อยชีหำต้นดำหมี | ||
| กรูดผีไหใยเค็ดชมเห็ดชี | ต้นยอดีเดือยปอลูกกอดิน | ||
| นนทรีย์ห่มนมสวรรค์ต้นจันสัก | ไม้ป่ารักแหนหยีย่านปีหิน | ||
| พยอมเค็ดเหม็ดมันลูกจันทร์อิน | เต็มแผ่นดินแน่นไปหนัดใดกอ | ||
| ชมไปพลางย่างเค็จพบเห็ดงอก | ถอกับดอกชมเล่นให้เด็นหอ | ||
ดอกไม่ดียีเห็ดเด็ดกีดลอ |
ดอกไม่ปออย่าทุกข์เจ้าหุกลี |
||
| เห็นไหหยีหนีเหือยเดินเมื่อยเหน็จ | บุกป่าเห็ดดอกขาวเหมือนหาวสี | ||
| หยุดกันไปใยเป็ดถอนเห็ดยี | เอาหีบคีพอเสร็จหายเข็ดเลย | ||
| ระอาเอือนเหมือนไข้ไม้ตีหอก | มันแทงยอกเจ็บจี้หนามตีเหย | ||
| โลหิตฉีหวีหางยกย่างเลย | สาวไม่เคยหนามตำเข้าหำดี | ||
| พอถึงวังยังที่ต้อนรีหับ | จะขอจับโคตวยแม่หวยสี | ||
| เห็นลูกบ่าวดาวยอว่าออดี | หัดชูลีไหว้พ่อยอดังดัง | ||
| ค่อยยกย่องสรรเสริญเกิดเหินหมี | เมื่อลูกนี้อยู่ไปในวีหัง | ||
มอบเงินทองของเสร็จในเว็จยัง |
ของคลีหังเงินทองหัวดองหอ |
||
| พ่อรู้ข่าวฉาวเฉินพาเหินดี | นางหิ้นปลีแม่เจ้าถูกดาวหล่อ | ||
| ท้าวโบตักย่อยยับดับเกือบพอ | เดือยพานอยกธงเหมือนปลงชนม์ | ||
| พ่อให้ลูกตามไปรับไหหยี | พาหับกลีวีหายไม่ร้ายผล | ||
| ไปแต่งงานบ้านพ่อเขาจอดน | ไม่มีคนขอดัดจะจัดการ | ||
| จัดกินเลี้ยงที่นี้วาวีหา | สุรียาทีเหียมเตรียมของหวาน | ||
| ถึงปีเหือนเดือนจอพอประมาณ | มาในงานทุกคนทั่วดนคอ | ||
พวกแก่เฒ่าบ่าวยักนั่งดักล้อม |
พรีทุกห้อมมากมีนั่งยีหอ |
||
| บ้างชูแว่นดับเทียนนับเดียนวอ | เด็กมารอชีเหินเจริญพร | ||
| ชะยันโตโยเห็ดกันเสร็จสรรพ | เตรียมห้องหับวันดีนีกับหอน | ||
| หยุดรอดักพักบ้างวางไว้ก่อน | จับเป็นตอนต่อไปใดจะคลอ | ||
| พอค่ำดีสีหำดำทั่วจบ | ไม่หลีหบนอนในกับใดหยอ | ||
| เกิดฝนตกสกเส็กเด็กไม่ชอ | เด็ดจะยอจีหุกนอนคลุกคลี | ||
| มือฟีหาฟ้าแลบอยู่แปลบปลาบ | เด็กชีหาบชายฝาหลังคาสี | ||
| พระพายฉีดพัดพวยหวยติดคี | หันยังมีนอนทนให้ดลยอ | ||
พอเสร็จสรรพหลับดีนอนผีเหย |
เงียบไปเลยเข้มแข็งปลายแด้งขอ |
||
| ตำนีหารจารย์เพิ่มเอาเดิมตอ | ดังมันยอตีหั้งเรื่องยังมี | ||
| ยกแม่ม่ายร้ายชื่อคนลือดัง | ยีแต่หังไม่เล็กชื่อเห็กหลี | ||
| เกิดตัณหากล้าพอไม่มอดี | ไหขึ้นคลีไม่มีคู่จะอยู่ครอง | ||
| ผัวฉันตายหายไปชื่อใดหยวย | เคยอยู่ด้วยหลายปีเฝ้าครีหอง | ||
| ไม่มีใครติดต่อดายขอดอง | พอคนองเข้มขันกกิดหันคี | ||
| หาไม้แทงแยงเกล็ดวันเจ็ดแบก | หิบไม้แตกกล้าแข็งแคมแหงหวี | ||
| ทนไม่ไหวในเข็ดไม่เม็ดยี | ขบทุกทีมากคนพอดลยอ | ||
ต้องจากที่รีหูเมืองกูเกิด |
พอปีเหิดแล้วอวดดีนั่งยีหอ |
||
| เคยผลาญมามากมายดายชอชอ | เด็กไม่ลอเคยตายมาหลายคน | ||
| แม้นอยู่ไปที่นี้คับคีแหบ | หาชายแอบสักทีได้ยีหน | ||
| รีบพีหาระเห็ดให้เค็ดยน | ตัดถนนทีหางยกย่างมา | ||
| บุกป่ารกหกฟีเดินสีแหบ | ไม่ถอบแถบดีปลีกันชีหา | ||
| ออกทุ่งกว้างหางดีมีชะตา | พบโจรป่ายีหายมาใต้ชวย | ||
| ฝ่ายโจรังหังยีออกหลีหัก | มานั่งพักคีโหกเป็นโชคสวย | ||
| จะได้ชมสมปองสองคอดวย | ผลอำนวยหามีถึงที่นอน | ||
แม่หนูจ๋าให้พี่ขอจีหูบ |
พอเห็นรูปรักจี้แม่หลีหอน |
||
| ชื่ออะไรถีหามถึงนามกร | จากนครเมืองแมนบ้านแดนลอ | ||
| ฉันล่ำเล็กเห็กหลีจากรีหู | เป็นเมืองอยู่ไม่เก่งเด้งขี้ฉอ | ||
| ผัวฉันตายหลายปีดีไม่มอ | ใครดังยอกลีหอมจะยอมตัว | ||
| ได้ฟังคำหำดีไม่หนีหาย | พี่อยากได้เห็กหลีเป็นผีหัว | ||
| เจ้าอย่ามีสีหาพี่พาตัว | ทำกลอดัวละอายไม่ใช่ดี | ||
| แม้นไม่รักวันนี้ถูกถีหุ้ง | มัดให้ยุงกัดคันยืนหันสี | ||
| เราเคยล้างหลายเด็กเห็กลีลี | แหนบีบีใต้เหนือไม่เหลือใคร | ||
หากท่านมีกำลังหวังดีให้ |
อันตรายธุลีจากนีไห |
||
| ยอมเป็นผีหนีหายไม่หน่ายไป | สาวหักใจยอมโดนให้โหนจี | ||
| ยิ่งชอบพอถอดอกกับคอกถวย | อยู่ใต้ชวยนอนแถลงกับแหงหวี | ||
| พอดุกลอเป็นทุกข์เกิดหุกลี | ท้องเมฆี ลมพัดกระจัดพัง | ||
| ใบไม้ ขูดบูดรักเกือบหักแหก | เสทือนแยกธรณีทั่ววีหัง | ||
| อาโปในใหลสอบนหลอดัง | พวกชาววังยีโหนเข้าโดนคลี | ||
| พอรุ่งรางสว่างไสเสียงไก่เขา | กากระเหว่าร้องอยู่ว่าหูหยี | ||
| โจรทั้งสองสิ้นชีพแพราะหีบคี | ไม่สิ้นดีรอดมค่อยสมกัน | ||
จะขอโปรโบตักคอยลักเบีย |
ตั้งแต่เมียเป็นผีชีวีหัน |
||
| ยิ่งกว่ถูกครีหึนเกิดมึนมัน | สอแต่ดันค่อยเขยิบขึ้นเติบแรง | ||
| พอหิ้นปลีหนีหายมาตายเสีย | แต่แรกเมียไม่มีที่จะกวีแห่ง | ||
| ไม่มีเมียไม่สุขยอทุกแดง | จะหุงแกงไม่ได้ผลเหมือนหนคี | ||
| เกิดกำลังบังอาจต้องตราดปลอก | แตกขาดออกเกลี้ยงผาวอยากหาวสี | ||
| วันเจ็ดปลอกไม่พอย่านปอดี | หาไหคีมาประดับสำหรับครัว | ||
| ไว้ใส่น้ำแก้ร้อนเป็นบอนรัก | เย็นขึ้นอักแน่นจียังมีหัว | ||
| ออกสืบถามยามเพล็ดหวังเม็ดยัว | ขาดสวนครัวหิงหยีเสียปีเดียว | ||
ออกจากที่มีหันเดินคันหัว |
สืบให้ทั่วคลีหังนั่งคลีเหียว |
||
| แม่ม่ายสาวหาวสีมีคนเดียว | ไม่ข้องเกี่ยวมากมายเสียดายคอ | ||
| เก็บศพชอกสองผีใต้ยีหอ | ออกห่างผีมีเหินแล้วเดินต่อ | ||
| เจอะดาวยอโบตักเอาหักคี | ร้องถี่หามถามทักพี่รักหยุด | ||
| พีกับหูดอย่าหลอกบอกเห็กหลี | ท้าวโบตักอักหย่อนพูดอ่อนดี | ||
| ว่าหายตีเป็นม่ายมาหลายเดือน | ได้ของอื่นหมื่นแสนในแดนลอ | ||
| ให้ชอบพอใจพี่ไม่หมีเหือน | นี่เจ้าดีไม่พอเที่ยวต่อเดือน | ||
| ทิ้งบ้านเรือนหาผัวให้หัวดี | ฟังคำพูดหูดถีคุณพี่ถาม | ||
อยากหาผัวตัวหนุ่มเอาหุมดี |
ฉันยังมีเรี่ยวแรงให้แดงยอ |
||
| ม่ายต่อม่ายย้ายเด็ดพูดเสร็จเรื่อง | นั่งปลี้เหื้องไม่ให้ไปเอาใดหนอ | ||
| เราใช่เหรี่ยงเชียงใหม่ใดคนทอ | ดาวก็ยอกลับหลังหังก็ยี | ||
| ไม่บัดสีดีหูเป็นคู่เคล้า | นั่งคลีห้าวกลางทางยกหางถี | ||
| รอกับดวนชวนนางกลับห้างชี | เป็นเมืองพี่ใหญ่กว้างเหมือนด้างชอ | ||
| ค่อยชมพลางเดินพลางป่ายางเกว็ด | ผักชีเห็ดแหนบีคนทีสอ | ||
| แก่นขรีหาดหนาดเหนียดเดียดเข้าซอ | ดังถึงวอพานางเข้าปรางนอน | ||
| น้ำห้อยยีสีเหงื่อติดเสื้อปราด | คลี่หมอนสาดตีหังนั่งวีหอน | ||
แม่เห็กหลีหนีเหือยลงเมื่อยอ่อน |
ท้าวเอื้อมกรจีหับไม่ทับลง |
||
| กลีเรื่องหุ้มดุมขาดกระดาษปะ | ปอกับดะคืนนี้ได้บีหง | ||
| พลางยวนยีอีแหบล้มแนบลง | นอนเล็ดลงกอดรัดยกดัดงอ | ||
| เหมือนเอายางวางใส่ในกระบอก | ขบไม่ออกปล้ำกันปลายดันสอ | ||
| ฝ่ายเห็กหลีไม่เหนื่อยเดือยไม่นอ | เด็ดค่อยยอหยุดพักไว้สักคราว | ||
| ถ้าสีแหบแสบตับหลับเสียเถิด | อย่าปีเหิดแมลหมีจะคลีหาว | ||
| เห็ดไม่มอหอเด็นเป็นคราวคราว | แต่เรื่องราวข้างท้ายแม่หายนี | ||
ยกไหหยีใดหยอนอนคลอดัก |
เฝ้าร่วมรักสมสองหองเป็นหนี |
||
| จะพาผัวไปไหว้หายแม่ยี | สิ้นชีวีโจรนั้นเอาดันฟอ | ||
| ยังแต่พ่อต่อดังคิดหวังเหวิด | กลับบ้านเกิดหลีไหชวนใดหยอ | ||
| ไหนว่าเจ้าเหื่อยปีเพราะดียอ | หยุดพักรอลีห้างให้สางคลาย | ||
| พี่จะหายาดีมายีใส่ | ร้านหมอไทยแหนบีเขามีขาย | ||
| ถ้าแผลมีหวีหางบีบวางปราย | อย่าปล่อยไว้แช่ดองให้หองพี | ||
| ตั้งแต่พี่ยีเห็ดท้องเจ็ดเดือน | ไม่อีเหือนอย่าไปไหนไหหยี | ||
| พอประสูติดูดรอสิ้นข้อดี | ว่าลูกนี้หยีหิงเป็นหญิงชาย | ||
ใกล้จะถ้วนด่วนก่อพอครบสิบ |
กลัวลีหิบยีหังนั่งยีหาย |
||
| เจ็บหิดหวีสีห้าวตอนเช้าบ่าย | นอนยีหายสีแหบนึกแปลบใจ | ||
| หมอลีแหบแต่หยำประจำบ้าน | คลีบอกหานว่ามานี้วีวีให้ | ||
| น้องเจ็บจี้หลีเหงื่อเสื้อเปียกใน | ทนไม่ไหวสีแหบแขบเข้ามา | ||
| ฝ่ายเจ้าผัวใดหยอใช้หมอดัด | ช่วยปีหัดสักทีพอชีหา | ||
| แพทย์ใกล้ไหลไหคีรีบรี่มา | เข้าฝีหาคลีหำขยำลอง | ||
| พอยามดีบีหายเกือบได้การ | พวกแม่ทานหำดีนั่งมีหอง | ||
| ลมกำมัดดัดพอเห็นคลอดอง | น้ำหนีหองตีหามคลอดตามกัน | ||
บริสุทธิ์บุตรีไม่คลีหือ |
ตัดสายดือพอดีล้างสีหัน |
||
| ถ้าหอเด็นเป็นชายได้สอดัน | ช่วยปล้ำกันป้อนยาน้ำหาที | ||
| ทาขมิ้นหิ้นหวีสีตามไห | ปล้ำฟืนไฟให้ผิงพวกหิงหยี | ||
| นอนปีเหิดเกิดง่ายเหมือหายควี | หำไม่ชี้หนี้เห็ดอยู่เจ็ดวัน | ||
| กอดบุตรีหวีเหียงนอนเคียงข้าง | เฝ้าลีห้างชีหมให้ดมถัน | ||
| ได้ห้าปีสีเห็ดเหม็ดนึกยัน | ตั้งชื่อพลันลูกสาวแม่หาวคี | ||
| ฝ่ายเจ้าพ่อยอดังนั่งเฝ้าลูบ | ก้มจี้หูบค่อยชมขนหมหยี | ||
| ยังไม่กลับบ้านพ่อเฝ้ายอดี | ได้สิบปีเขี้ยวพ่อให้หลอดาว | ||
ไว้นั่งเล่นเห็นดีเอาคีหีบ |
กระโตนบีบช่วงสีแสงวีหาว |
||
| พออยู่ไปใจรักยักบ่าวบ่าว | ทนชั่วคราวค่อยถ้าสิบห้าปี | ||
| ยกจอมจักรนคโรถึงโบตัก | เป็นทุกหนักตรอมใจถึงไหหยี | ||
| กระโดดโผนโจรปล้ำแม่หำดี | วิ่งหันสีบั้นบุกถูกรุกราน | ||
| ไปเจ็บไข้ย้ายเด็ดหรือเข็ดแค้น | ยังคีแหันไม่กลับที่บุรีหาน | ||
| บอกเห็กหลีหนีหัดต้องจัดการ | สืบข่าวสารให้แจ้งทุกแห่งดี | ||
| เจ้าอยู่วังยังเสร็จลงเจ็ดหน | อย่าจอดลคอยระวังเฝ้าหังหนี | ||
| ตามรูปหล่อฉอดุจพระบุตรี | สั่งเห็กหลีเมียรักบ่ายพักตร์มา | ||
อยู่ข้างหลังนั่งคอยคิดถอยหมอน |
ความเดือดร้อนเกิดมีสีสีหา |
||
| นอนยีหัวชั่วคราวเฝ้ารอดา | อยู่อยู่มาศูนย์เปล่าแล้วเหารี | ||
| ทั้งสมบัติเงินทองดองเจ้าขอ | ได้ไม่พอลูกสาวหาวยังสี | ||
| อีกสิ่งหนึ่งมีหลานเกิดหานบี | หองพีพีเกิดเสียหายไม่ได้เรา | ||
| ทั้งเงินทองของมีปีบนหิ้ง | ให้ลูกหญิงทั้งนี้เราก็เหา | ||
| คิดผีหาฆ่ามันจะเบรรเทา | เหลือแต่เราอยู่กินกับหิ้นปลี | ||
| ริษยาฆ่าตีให้หมีหด | กลืนสะกดนิ่งในรอไหหยี | ||
| ขยีหับดับเกียงทำเหยีงบี | เรื่องพอดีใดหยอดลาพ่อมา | ||
ชวนลูกสาวหาคีเดินคลีไห |
เด็กพอใหญ่สิบสี่เข้าปีหา |
||
| ออกตรีเหียมเยี่ยมพ่อพารอดา | พีแต่หาสองแผนแหนบีบี | ||
| พร้อมทั้งเมียลูกพ่อเดินยอดัก | บุรีหักรักแบกป่าแหกหลี | ||
| หนามบีหาดตาดแขดเข้าแหดตี | โลหิตฉีนีไหชวนใดปอ | ||
| ใกล้ถึงเมืองห้างชีหนีหนีเห็ด | ยางตามเท็จชมชี้บอกหนีหอ | ||
| หยุดสักทียีเหียนเดียนตามวอ | ข้ามดอนตอปอดิดเจอะบิดา | ||
| ยืนสังเกตเนตรยนลงบนเค็จ | น้ำตาเล็ดใหลรี่ดังฉีหา | ||
| เจ้าหนีเห็ดไปใยพาใครมา | ดูหน้าตาผึ่งผายเหมือนหายควี | ||
นี่คือลูกนี่ผัวแล้วหัวเราะ |
ดอกผึ่งถอได้ฉันคราวหันสี |
||
| เมื่อปีเหิดเกิดนานรูหานบี | ชื่อหาวสีสวยเด็จไม่เค็ดใย | ||
| ยืนถามพ่อรอดดูใจอยู่วัง | ทิ้งคลีหังหมีหอยของน้อยใหญ่ | ||
| เจ้าอย่าทุกจ์ดุกลอเป็นยอใด | อย่าตกใจเวียงวังหังพ่อยี | ||
| พ่อพึ่งมีเมียใหม่ใยไม่เหว๊จ | ย้ายจนเข็ดรุ่งเผ็กชื่อเห็กหลี | ||
| ให้มารับหลานสาวแม่หาวดี | พร้อมไหหยีลูกสาวให้เข้าไป | ||
| ทั้งลูกเขยคนนี้ไปยีเห็ด | ปรึกษาเสร็จเห็นดีข้างนีไห | ||
| ค่อยหันหลังดังสอชวนปอใด | ประเดี๋ยวใจผีหึงมาถึงวัง | ||
เห็นแม่เลี้ยงเหียงบีนั่งกีเหา |
เธอกอเดาพอดีแล้วอีหัง |
||
| พี่คิดถึงหึงหมีอยู่ที่วัง | แล้วร้อยชั่งดิ้นรนเรื่องดนยอ | ||
| พอมาถึงไหหยีลูกสีหาว | ไหว้แม่เฒ่าเข้าไปพร้อมใดหยอ | ||
| เคารพสามถามไถใดลูกคอ | นิยมยอชมเชยคลำเหยลี | ||
| เต่ากับแรกของนี้ผูกจี้ห้อย | พลีกับหอยทองแท่นค่าแหนสี | ||
| ธำรงน้อยก้อยใส่เท่าไหคี | ให้แหงดีเป็นหลานที่ผ่านมา | ||
| เหือกติดปลีฉีหีกอีกลูกเขย | ไม่วางเฉยของมีบรรดีหา | ||
| เรื่องเงินทองของพ่อใส่สอดา | เครื่องเสื้อผ้าแพรพันหันคีคี | ||
เมื่อลูกชอบมอบให้ถ้าย้ายเด็จ |
หมีทุกเห็นแก่เฒ่าหาวสีสี |
||
| เข้าดับบ้านดับช่องห้องดีดี | ให้พวกนี้ฟีหักกันสักคราว | ||
| ผ้าที่นอนหมอนมีนีเหมือนหวล | พ่วยนวนนวนจัดให้มีแก้หนีหาว | ||
| พอค่ำดีหมีหินไม่สิ้นคราว | น้ำค้างพราวลมโชยดอกโหยรี | ||
| เกษรร่วงหวงกลีลงยีหุบ | ซอตามดุบหลั่งในน้ำไหสี | ||
| ท้าวชวนเมียเคลียดคลอพาหอดี | หามเท่าชีพักเถอะรักเรา | ||
| เข้าสู่ที่คลีไหถอนใจหือ | เอื้อมจับมือสามีให้กีเหา | ||
| หันมันคียีขาทำตาเพรา | พระง่วงเหงาทีหับระงับเลย | ||
พอแสงทองส่องดีสีเหงาเหงา |
เสียงไก่เขาขันถี่สีเหย |
||
| สดุ้งดีลีเหียปลุกเมียเลย | พระกรเชยสีหันไม่ผันแล | ||
| ทำหน้าสิ้วนิ้วชี้เอาสีไห | หลับอะไรป่าฉะนี้ไม่ปลีแห | ||
| สดุ้งตื่นขืนไอไหวตัวแปร | นอนคิดแต่ลบล้างให้ห้างรี | ||
| เอาบุตรีถีหวงคิดลวงหลอก | จับปีหอกลอยแพกระแสสี | ||
| ท้าวโบตักเป็นผัวกับหัวกลี | พูดกันที่ห้องหับประดับลอ | ||
| มาอยู่นานบ้านมีทั้งสี่ห้อง | ได้แต่ของโน้นนี้กับหนีหอ | ||
| เครื่องผ้าผ่อนช้อนขันหัวดันกอ | เด็ดค่อยยอกลีหับลากกลับเมือง | ||
ว่ากระไรไหนพูดทำบูดรัก |
อย่าหมองพักตร์โสกีชำลีเหือง |
||
| พี่ไม่ห้ามยามเพล็ดไม่เค็ดเคือง | การกลับเมืองเยี่ยมทาษพวกหาดยี | ||
| จะขอหลานผ่านทางป่ายางเกว็จ | ยามเสด็จเป็นเพื่อนข้ามเหือนถี่ | ||
| พาก็หาอย่าละเมิดให้เหิดปี | ไหไม่หยีเที่ยวระเห็ดเค็จจะยน | ||
| เรียกหาวคีมีหน้านั่งถ้าคร่าว | ฟังพ่อเฒ่าเรียกถี่เหมือยีหน | ||
| นั่งก้มพักตรตักบายกลายยุบล | เห็นขอยหมนแจ้งรูแหงดี | ||
| บอกแม่พ่อยอดกเดือนหกกลับ | ขยีหับหับลาเสร็จออกเห็ดหนี | ||
| ป่ารีห้างทางรกเดินหกฟี | ถึงนทีลีเหทะเลวน | ||
แล้วคาดแพราวรีไม้สีหาม |
เชือกผูกข้ามฉีกฝอยย่านขอยหมน |
||
| สาวไม่นีในหึกรู้สึกตน | ว่ากอดลแม่เฒ่าของหาวคี | ||
| ใช้ใหลงไปรอกถอกับดอก | ถีบแพออกปล้ำกันรูหันสี | ||
| พอฉาบฉายใกล้ลึกหึกบีบี | เห็นพอดีต้องม้วยเรื่องหวยคัว | ||
| กระโดน้ำห้ามพลีนทีหอน | พักหยุดร้อนริมฝั่งนั่งหวีหัว | ||
| กลับไปเยี่ยมผัวรักไม่กลักบัว | แจ้งดีชั่วเรื่องราวของหาวคี | ||
จับถึงสาวหาวสีนั่งปีหิด |
ยามสถิตลอยแพแหเป็นหมี |
||
| ไม่รู้ว่าเขาทำใจหำดี | หองยังพีตกคับมาอับปาง | ||
| ต้องน้ำเชี่ยวเตียวแสดแสงแดดส่อง | นั่งมีหองโสกีไม่สีหาง | ||
| เกิดธุลีทีแหกแพแตกต่าง | ล่มลงกลางสมึหุดเกาะยุดมา | ||
| ฝูงมัจฉาพาฉีนึกสีแหบ | เข้าว่ายแอบหาปลีเที่ยวฟีหา | ||
| ผลบรรดาลหานบีมีชะตา | เทวอดาสีหงส์ไม่ปลงชนม์ | ||
| จะจอดับจับข้อเทวอเดช | ปรารถเหตุสว่างสีหางสีหน | ||
| วิชะยันหันเห็กจอเด็กจอดดล | พิมานบนสีหำไม่เห็นดำเห็นดี | ||
สถิตย์แท่นนพรัตน์เวียนหัตถ์เวียนหัว |
สดุ้งตัวปีหามหันสามหันสี |
||
| นั่งกอดมพังพอดังพอดี | หรือไหคลีแตกรานลักบานลักบน | ||
| หรือใครบวชสวดยัดนอกวัดนอกเว็จ | ยังไม่เสร็จหลับใหลปีไหปีหน | ||
| แสนลำบากอยากรู้ขอดูขอดล | โลกสากลสีหาบลักบาปลักบาม | ||
| สร้างปานาหาผิดตีหิดดีหอย | บาปเล็กน้อยมีทั่วไหลขั้วไหลขาม | ||
| ไม่เบาถ้อยน้อยเล็กหลอเด็ดหลอตาม | ลงมองตามบูรทิศเสียงปอดิดปอดัง | ||
| หรือในโลกภิภพรีหบรีหัก | พอถอดหลักมองดูทั้งรีหูรูหัง | ||
| เห็นเด็กน้อยลอยคอไม่ยอดัง | เปลือกหนีหังเขียวเหน็จเหมือนเห็ดยี | ||
ถึงคีหันวันหนึ่งไม่ถึงตาย |
นอกปีหายน้ำเชี่ยวรูเหียวขี |
||
| นั่งดีหูรู้การหลานหิ้นปลี | ลูกไหหยีโบตักดักเต็มตอ | ||
| อีเห็กหลีแม่เฒ่าไม่เย้าเข็ด | มันฆ่าเสร็จภายหลังหวังดีหอ | ||
| คนใจบาปหาบสีไม่ดียอ | เอาดกชอเสียให้ตายอย่าไว้ปราน | ||
| กูต้องลงไปช่วยหวยยังสี | ใหผึ่งหยีวีหงส์น่าสงสาร | ||
| หยิบก้อนดินเข้ามาก่อเทวอดาน | ปฏิหานคลีหิงแล้วทิ้งโยน | ||
| ลงขวางหน้าพอดีไม่กลีไห | ทิ้งลงไปเสียงถนัดชื่อเกาะถัดเกาะโถน | ||
| ให้ล่ำเล็กเด็กหลอเข้าจอโดน | ละลอกโตนยีแหงเข้าแขวงบัง | ||
แล้วลีหับกลับทีวิชีไห |
สำรวมใจอินทรีย์ไม่หวีหัง |
||
| เดียวจึถึงถึงหาดคลื่นสาดดัง | ขึ้นกระทั่งเกาะถิ่นฟักหินกี | ||
| กำลังหิวลิ่วลอยลูกขอยหมอง | เห็นสุกพวงเอื้อมปลิดจุกหิดหนี | ||
| ล้วนผลาหากินเก็บหินจี | หอยทะยีกลีเหือเนื้อข้าวปลา | ||
| บริโภคโกชีไม่ขีหาด | หมือนผีศาลจีห้าวเฝ้ารักษา | ||
| อยู่เกาะถิ่นกินหลับสัปปอดาห์ | เรือไหนมาถี่หามจะข้ามไป | ||
ยกเห็กหลีหยีคิดกลับหลัง |
พอถึงวังกรุงศรีบุรีให้ |
||
| เห็นโบตักถักบอกกำขอกไถ | เข้าพิไรกอกองค์ให้ดงลอ | ||
| ว่าหาวคีเจ้าหลานข้ามหารหมี | ห้วยยาวรีน้ำเชี่ยวหัวเดียวขอ | ||
| แพก็แหกแตกพราวเป็นดาวยอ | ลงลอยคอว่ายดำลูกหำบี | ||
| ถูกน้ำเชี่ยวหนีไม่สีเหือก | ฉันกลิ้งเกือกสุดแรงจนแหงหวี | ||
| หาไม่พบหลบหน้าพาหามี | พระเดชพี่มองเด็กเดินหรือออ | ||
| ท้าวยีเหงื่อเหลือเมียมาเสียหลาน | นั่งตอดานทำฤทธิ์หัวดิดฝอ | ||
| บอกหิ้นปลีลูกเขยพาเดยลอ | เด็กไม่ซอตามกันพาหันดี | ||
เดินริมฝั่งหังยีไม่หมีเห็น |
จำปอเด็กตามเฝ้าหาวลูกสี |
||
| ถ้าสีหวนจวนศพเอาหบกี | พร้อมใยหยีโบตักเที่ยวดักรอ | ||
| ถึงเวลาสายัณห์หันดังหวี | ชวนเห็กหลีกลับไปเถือใดหยอ | ||
| ไม่พีหบหลบกันดันทุกออ | ดังกลับรอฟังข่าวอยู่อ่าวใด | ||
| พอเย็นค่ำย่ำดีจะคลีหำ | ชวนงามขำเห็กหลีเข้าสีไห | ||
Home |
|||