วันนี้ก็พูดมานานแล้ว เท่าที่ให้นี่พอกินพอใช้ เท่าที่สอนวันนี้พอกินพอใชุถ้าโยมจำได้แล้วเอาไปปฏิบัติแล้ว ปลอดภัยด้วยประการทั้งปวง แล้วก็อย่าเอาไปใช้คนเดียว เอาไปแจกเพื่อนมั่ง ไปเล่าเขามั่งว่าเออ..เจ้าคุณปัญญาน่ะ เรียกง่าย ๆ นะมันไม่ยาว เจ้าคุณปัญญาท่านมาเทศน์อย่างนั้นอย่างนี้ ไปเล่าให้แม่ฟัง ไปเล่าลูกเล่าหลาน พ่อฟังก็เอาไปเล่าแม่บ้าน, ลูกหลานพบเพื่อนก็เล่าให้เพื่อนฟัง แล้วบอกว่าเพื่อนเอ๋ยเรามาเปลี่ยนวิถีทางชีวิตกันทีเถอะ
เรานครมันเมืองพระ ธรรมะครองใจคน
คนไทยเรามันไม่ก้าวหน้าตรงนี้แหละ ของเขาตั้งไว้ดีแล้วไม่ได้ รื้อทำใหม่ ไม่ได้ เสียเกียรติไปทำตามคนอื่น เลยมันต้องตั้งต้นกันเรื่อยไม่รู้จักจบจักสิ้น ไม่ก้าวหน้าเลย เพราะไม่ทำตามกัน
ทีนี้ถ้าหากเรามาคิดว่าเรานี่เป็นเมืองชั้นนำ ปักษ์ใต้นี่เมืองนครนี่เป็นเมืองชั้นนำ เป็นเมืองใหญ่มีเกียรติมีชื่อเสียงพม่าตียังไม่แตก ไม่ได้ตีด้วยซ้ำไป มาได้เพียงชะอวดเท่านั้นเองมาตั้งค่ายอยู่ที่ชะอวดที่เขาเรียกว่าทุ่งค่ายนั่นแหละ แต่ว่าพระเมืองลุงองค์หนึ่งท่านมาช่วย เห็นว่าบ้านเมืองจะเดือดร้อนแล้วเราเป็นพระอยู่ไม่ได้ถ้าบ้านเมืองฉิบหาย เอาแล้ว นำชาวบ้านยกกองทัพพระ พระเป็นแม่ทัพตามด้วยชาวบ้าน ตีพม่าแตกกระเจิงโสร่งหลุดลุ่ยไปตาม ๆ กัน เลยก็ไม่ถึงเมืองนคร เมืองนครก็ปลอดภัย ท่านมาช่วยก็รู้ว่ากูนี่ไม่ใช่พระแล้วเพราะไปรบกับข้าศึก เลยสึกเลย สึกแล้ว พระเจ้าแผ่นดินเลยตั้งให้เป็นพระยาช่วยทุกขราษฎร์ ได้เป็นพระยาเป็นเจ้าเมืองพัทลุงพระยาช่วยทุกขราษฎร์สร้างเมืองอยุ่ที่ พญาขันที่พัทลุง พระไปช่วยแต่ท่านรู้ว่าผิดท่านก็ลึกไปเสียเลย ได้ไปเป็นเจ้าเมืองต่อไปเมืองนครปลอดภัย
แล้วก็ พระไตรปิฎกที่เอาไปเป็นแบบฉบับเมื่อสมัยรัชกาลที่ 1 ทรงทำสังคายนานั่นเอาไปจากไหน เอาไปจากนคร ต้นฉบับอยุ่ที่นี่ มาขนไปจากเมืองนคร เอาไปเขียนใหม่คัดลอกใส่คัมภีร์ลานทอง เขาเรียกว่าพระไตรปิฎกลานทอง ฉบับลานทองปิดทองสวยงาม เก็บไว้ในวัดพระแก้ว อยู่จนบัดนี้ เอาไปจากนครศรีธรรมราช
พ่อขุนรามคำแหงอยู่เมืองสุโขทัย ได้ทราบข่าวว่าพระเมืองนคร ปฎิบัติดีปฎิบัติชอบ ก็เลยมานิมนต์ไป เอาไปไว้เมืองสุโขทัย อยู่ในศิลาจารึกไปเขียนไว้ในศิลาจารึกว่า "พระทุกตนลุกแต่นครศรีธรรมราชมาเรียนจบปฎิกไตร หลวกกว่าปู่ครูในเมืองนี้"
นี่ไม่ใช่เล่น เรียกว่าพระทั้งหลายนี่มาจากเมืองนครศรีธรรมราชอยู่วัดอรัญญิกพู้น ไปอยู่ในป่า เป็นพระอยู่ในป่าเจริญภาวนา พระเจ้าแผ่นดินไปกาทุกคืนไปฟังธรรม พอกลับมาเช้ามาตีระฆังบอกชาวบ้านมานั่งในดงตาล พระเจ้าแผ่นดินนั่งบนแท่นมนังคศิลา แล้วก็เทศน์ให้ชาวบ้านก็เข้าใจพระเหล่านั้นไปจากเมืองนครศรีธรรมราช
