พ่อแม่นี่ไม่ใช่สอนลูกอย่างเดียว ต้องทำตนเป็นตัวอย่างแก่ลูกในเรื่องนั้น ๆ เราต้องฝึกลูกให้รู้จักสิ่งนั้นด้วย

สมมุติว่าเดินผ่านพระธาตุเมืองนครนี่ ใครสอนลูกให้ไหว้พระธาตุบ้าง แล้วแม่ไหว้หรือเปล่าเวลาผ่านหน้า เดินผ่านไหว้หรือเปล่า แล้วสอนลูกให้ไหว้หรือเปล่าทีนี้นาน ๆ ไปเด็กมันก็ไม่ไหว้พระธาตุ มันไม่รู้ว่าอะไรนี่ ขั้นแรกนี่ให้ไหว้ก่อนโดยไม่ต้องรู้ว่าเป็นอะไร แต่ให้บอกไหว้พระไปก่อน ไหว้ ๆ ไปค่อยสอนทีหลังเมื่อมันรู้เดียงสาก็รู้ว่านี่แหละเป็นสถานที่สำคัญของบ้านเมืองเรา เป็นที่บรรจุกระดูกพระพุทธเจ้าซึ่งเขาบรรจุไว้ข้างใน เป็นที่สักการบูชาของคนทั่วปักษ์ใต้ ถึงฤดูเขาก็มาไหว้มาบูชากัน

แต่ว่าคนมาไหว้ก็ไม่ค่อยได้ธรรมะไปเท่าใด เพราะว่าไม่มีการเผยแพร่ธรรมะในนั้น ผู้นั่งในนั้นก็ไม่ได้สอนธรรมะ เพราะว่าแจกเหรียญอะไรต่ออะไร พรมน้ำมนต์น้ำพรไปตามเรื่องไม่ถือโอกาสแจกธรรมะไม่เอาเทปธรรมะมาเปิดให้มันดัง ๆ ไว้ คนเข้าประตูก็ได้ยินเสียงธรรมะ เดินไปตรงไหนก็ได้ยินเสียงธรรมะ ไม่มีอย่างนั้น หรือเดี๋ยวนี้จะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ได้มานานแล้ว แต่ก่อนนี้มันไม่มี มีแต่จะขายเหรียญ ขายแหวนขายอะไรต่ออะไรเท่านั้นละแล้ว

คนมาไหว้พระก็ไม่พบพระ         แต่มาพบแต่วัตถุ         ไม่ได้เห็นพระที่ถูกต้อง

นี่มันเป็นอย่างนี้ เราไม่ได้แก้ไขสิ่งเหล่านี้ ไม่ได้ช่วยกันให้คนเข้าถึงธรรมะของพระพุทธเจ้า         ปูชนียสถานในเมืองไทยนี่ ทุกแห่ง เชียงใหม่มีพระธาตุดอยสุเทพ ขึ้นไปแล้วต่อว่าหลายหนแล้ว บอกว่า ธรรมะมั่งซิมัวแต่แจกเหรียญแจกแหวนอยู่ยังงี้ แล้วคนมันจะดีขึ้นได้อย่างไร พระก็บอกว่า สมภารสั่งให้ทำอย่างนี้ สมภารก็ยังโง่อยู่นั่น ไม่ได้ทำคนให้ฉลาดอะไรขึ้นเลย ตายไปแล้ว เวลานี้ สมภารตายองค์อื่นก็เข้าไปรับความโง่แทนต่อไป ไม่สอนคน         คนมาให้สอนแต่เราไม่สอน         คนก้มลงให้เขกกบาลแล้ว แหม! ไม่เขกลงไปให้ถูกต้อง         ให้แต่สิ่งที่ไม่ถูกต้อง อย่างนี้มันจะได้ประโยชน์อะไร         ธรรมะมันไม่เข้าถึงคน แล้วคนก็ไม่เข้าถึงธรรมะ         แล้วบ้านเมืองก็เดือดร้อนวุ่นวาย    คนมันไม่รู้จักละอายบาป ไม่รู้จักกลัวบาป ไม่รู้จักบาปบุญ คุณโทษอะไรต่ออะไร มันก็ไปกันใหญ่ เพราะเราไม่สอนไม่ฝึกให้เขาได้รู้ได้เข้าใจ

อยู่กับผีก็เป็นผี

กลับหน้าแรก

คนไปวัดตายหมดแล้ว