แต่ต้องรู้ข้อเท็จจริงที่สุดไว้อย่างหนึ่งว่า ธรรมะล้วน ๆ มันแก้ปัญหาอะไรไม่ได้ มันต้องเป็นธรรมะที่มีผู้นำเอาไปปฏิบัติ ธรรมะนั้นจึงจะแก้ปัญหาได้ ธรรมะเฉย ๆ ธรรมมะล้วน ๆ นั้นไม่อาจทำอะไรได้ ถ้าไม่มีผู้นำเอาไปปฏิบัติ ถ้าทุกคนพร้อมกันเอาไปปฏิบัติมันจะช่วยแก้ปัญหาได้

อย่าว่าแต่ธรรมะเฉย ๆ เลย แม้แต่อานุภาพของพระรัตนตรัยก็ไม่มีแก่ผู้ไม่ปฏิบัติ

ถ้าไม่มีการปฏิบัติตามหลักพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ แล้ว ไม่มีอานุภาพที่ไหนจะมาช่วยได้ เป็นอานุภาพศักดิ์สิทธิ์เฉย ๆ ประจำโลกอย่างนั้น ไม่ได้หรอก มันเป็นไสยศาสตร์เสียมากกว่า ถ้าเป็นพุทธศาสตร์นั้นมันต้องเมื่อมีผู้นำเอาไปปฏิบัติ

ธรรมะก็ดี พระรัตนตรัยก็ดี เมื่อเอาไปปฏิบัติจะเกิดอำนาจหรืออานุภาพ หรืออะไรขึ้นมาเพื่อจะได้แก้ปัญหาได้

ข้อแรกให้รับทราบกันไว้อย่างนี้ว่า วิธีแก้ปัญหาของชาวเมืองนครฯ ก็ต่อเมื่อชาวเมืองนครฯ รับเอาธรรมะไปปฏิบัติ รับเอาพระรัตนตรัยไปเป็นหลักปฏิบัติ มันจึงแก้ได้

ใครจะสามารถทำให้คนปฏิบัติธรรมะ ใครจะมาบังคับเขาให้ปฏิบัติธรรมะนั้นยาก เดี๋ยวนี้ประชาธิปไตยด้วย ใครจะบังคับได้

มีแต่ว่าสัมมาทิฏฐิของผู้นั้นเท่านั้นหละ คือศรัทธาของผู้นั้น เขามีสัมมาทิฏฐิ มีความเข้าใจที่ถูกต้อง คิดเห็นถูกต้องมีความเชื่อถูกต้อง

นั้นแหละที่จะบังคับให้เขาปฏิบัติธรรมะได้ ผีสางที่ไหนจะมาช่วยบังคับได้ เป็นไปไม่ได้ อย่างดีผีสางก็จะช่วยแช่งด่าคนที่ไม่ปฏิบัติธรรมะ ไม่ถึงขนาดที่จะบังคับให้คนมาปฏิบัติธรรมะ

  อาตมาก็เป็นคนชาวเมืองนคร

ขอให้เข้าใจไว้ดี ๆ การที่ธรรมะมาช่วยนั้น ต้องมีผู้ปฏิบัติธรรมะ ให้คนเหล่านั้นรับธรรมะมาปฏิบัติก็จะช่วยได้ทันที เป็นการช่วยอยู่ในตัวแล้ว เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์สูงสุดยิ่งกว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใด ถ้าจะอ้างอำนาจศักดิ์สิทธิ์สูงสุดในสากลโลกแล้ว ก็ต้องอ้างธรรมะที่มีผู้ปฏิบัติอย่างถูกต้อง ถูกต้องแก่เรื่องราว เหตุการณ์หรือธรรมะนั้นเอง นี่ศักดิ์สิทธ์สูงสุดได้จริง ก็ต่อเมื่อมีผู้ปฏิบัติธรรมะ

อาตมาก็มีส่วนที่ว่ายินดีจะช่วยออกความคิดเห็นไปตามสมควร เพราะว่าอาตมานี้เป็นชาวเมืองนครฯ ด้วยเหมือนกันหละ ปู่ย่าตาทวดในสมัยรัชกาลที่ 2 รัชกาลที่ 3 ท่านหนีมาจากปากพนัง มาอยู่ที่นี่เป็นฝ่ายย่า ก็เลยถือตัวว่าเป็นชาวเมืองนครเสียด้วย มีส่วนที่จะออกความคิดเห็นเกี่ยวกับปัญหาของชาวเมืองนครฯ