ชื่อท้องถิ่น |
ถั่วพู ,บอบ่ะปะหลี (แม่ฮ่องสอน) |
ชื่อวิทยาศาสตร์ |
Psophocarpus Letragonlobus(L.) DC. |
วงศ์ |
Leguminosae |
ชื่อสามัญ |
|
ลักษณะ |
เป็นไม้เถาเลื้อย เถาแข็งและเหนียว ใบออกจากลำต้นแบบสลับ สีเขียว ปลายใบแหลม มีใบย่อย 3 ใบ รูปไข่ป้อมดอกเป็นดอกย่อย สีขาวอมม่วง ฝักแบนเป็นเหลี่ยม มี 4 ปีก ตามความยาวของฝัก เมื่อแก่แล้วฝักส่วนมากจะแตก มีหลายเมล็ด |
การขยายพันธุ์ |
ใช้เมล็ด การนำมาปลูกเป็นรั้ว โดยเพาะเมล็ด 2-3 เมล็ดลงในหลุม ให้มีระยะห่างระหว่างหลุม 50 เซนติเมตร รดน้ำทุกวันจนงอกและตั้งตัวได้ดี เมื่ออกยอดขึ้นมาควรจัดยอดที่แตกใหม่ให้เลื้อยไปตามรั้วให้เหมาะสม |
ส่วนที่นำมาเป็นยา |
หัวถั่วพู |
สารเคมีและสารอาหารที่สำคัญ |
วิตามิน เอ, ซี, อี , คาร์โบไฮเดรท ,โปรตีน, ไขมัน และฟอสฟอรัส |
สรรพคุณทางยา และวิธีใช้ |
แก้อ่อนเพลีย เป็นยาบำรุงกำลังของคนป่วยหนัก : นำหัวถั่วพูตากแห้ง หั่นคั่วไฟให้เหลืองหอม ชงน้ำดื่ม ยาระบาย : คั้นน้ำจากหัวถั่วพูใช้ดื่ม |
ข้อระวัง |
- |
เตยหอม | ถั่วเหลือง |