ความฝันอาจเป็นกำลังอันยิ่งใหญ่
แต่ความฝันก็ไม่ใช่แก่นแท้ที่ทำให้ชีวิตประสบความสำเร็จ
การรู้จักมองโลกให้ออกต่างหาก
ที่จะทำให้เราพลาดชีวิตน้อยลง
แล้วได้พบสุขมากกว่าทุกข์อย่างแท้จริง

ประสบการณ์...
สอนให้เป็นงาน
สอนให้รู้จักความจริงและสอนชีวิต
ถ้าเราไม่รู้จักนำประสบการณ์มาใช้ให้เป็นประโยชน์
ก็ไม่มีประโยชน์ที่จะมีประสบการณ์

คนเรา...แม้จะไม่รู้จักกันมาก่อน
ไม่ใช่ญาติกัน แต่ถ้าเราดีต่อกันได้
ก็ขอให้ดีและมีน้ำใจให้กัน
เสมือนหนึ่งว่าเป็นญาติ
อาจให้คุณแก่เรายิ่งกว่าพี่น้อง

ในชีวิตของทุกคน
ไม่มีใครไม่เคยไม่ทำผิด
คิดผิด พูดผิด และทำผิดกันมามากมาย
ขอให้ผิดที่ผ่านมา
คือบทเรียนที่สอนให้ไม่ผิดอีก
เพื่อให้มีชีวิตในวันข้างหน้า
คือบทเรียนที่สอนให้ไม่ผิดอีก
เพื่อให้มีชีวิตในวันข้างหน้า
ที่ถูกมากขึ้นและสุขมากกว่าทุกข์
...แม้สักน้อยนิดก็ยังดี

ชีวิตคนยาวนานกว่าชีวิตดอกไม้
ยังมีบั้นปลายให้ได้ดูกันอีก
ว่าชีวิตของแต่ละคนในรุ่นเดียวกัน
แต่ในแต่ละช่วงชีวิต
จะขึ้นจะลง
จะเก่งจะเฮงอย่างไร

ทุกชีวิต
ล้วนต้องพบกับการคอย
มีวันที่รอคอย
และมีเรื่องที่คอยรอเรา
อันล้วนเป็นทั้งปวงที่กอปรขึ้นเป็นเวรกรรม
คือบรรดาโชค เคราะห์
สุข ทุกข์ บุคคล และเวลา

ชีวิตคู่ที่ต้องอยู่ร่วมกัน...
ทั้งหญิงและชายต่างก็ต้องปรับตัว
เด็ดบางนิสัยทิ้งไป
ดัดบางนิสัยให้ดีขึ้น
เพื่อการครองคู่ที่ราบรื่น

เวลา
เดินทางตลอดเวลา
จากวินาทีเป็นนาที
จากนาทีเป็นชั่วโมง
ผ่านไปเป็นวัน
เดือน
ปี

ชีวิต
ในระหว่างการเดินทางของเวลา
มีทั้งถูกใจและทุกข์ใจ
หากควรจดจำไว้
แต่สิ่งที่มีค่าต่อชีวิตเรา

ความแน่นอน คือความไม่แน่นอน
ความเที่ยงแท้สิไม่เที่ยงแท้...
เหมือนชีวิตของเรา
ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้
อาจเป็นอย่างที่คิด
หรืออาจไม่เป็นอย่างที่ควร
ไม่แน่ไม่นอน
แล้วแต่โชคชะตา
การไม่ประมาทจึงดีที่สุด

เพียงชั่ววูบ
ที่เราตัดสินใจว่า
จะทำอะไรหรือไม่ทำอะไร
จะสู้ จะลอง หรือจะนิ่งเฉย
บางครั้ง...
ชั่ววูบนี้ คือนาทีอันยิ่งใหญ่
ที่อาจพลิกผันชีวิตให้เลิศลอย
หรือตกต่ำลงติดดิน

"ขัดไม้ขัดได้ ขัดน้ำใจจะไม่งาม"
แต่ถ้าอยากเห็น "ลูกไม้" งามต้องรู้จักว่า "ขัดใจ"
ค้าขายจะให้อยู่รอดมีกำไร ก็ต้องยอม "ตัดใจ" เช่นกัน
ใจของเราต้องให้ว่า ขัดได้ ตัดได้
จึงจะอยู่ได้อย่างมีชีวิตที่งาม

คนมีน้อย ถ้ารู้จักใช้
เรื่องขัดสนจนเงินก็ไม่มี
คนมีมาก แต่ไม่รู้จักใช้
และไม่รู้จักพอ
มี...ก็เหมือนไม่มี

ครั้งแรกของทุกคน
อาจถูกหรือผิด
อาจไม่เป็นหรือเป็นเลย
อาจใช้ได้หรือใช้ไม่ได้
อาจเป็นเพราะโชคที่ทำให้ผ่านไปด้วยดี
หรือเป็นเพราะความไม่รู้ที่ทำให้พลาดไป
แต่ไม่ว่าครั้งแรกจะให้ผลอย่างไร
ที่สุดมันก็ผ่านไป
กลายเป็นอดีตที่จำได้หรือจำไม่ได้
แต่จะเป็นพื้นฐานสำหรับครั้งต่อๆ ไป
ว่าควรทำอย่างไรให้ดี

การมีวิจารณญาณ
คือ การมีปัญญาที่รู้ถ่องแท้
ไม่หลอกและไม่หลงตน
เพราะสิ่งที่ถูกคือสิ่งที่ถูก
ชีวิต...ถ้าจะตัดสินใจผิดไป
มีวิจารณญาณที่ผิดไป
วันหนึ่ง...ปัญหาใหญ่จะโผล่มา
แล้วทำให้ไปไม่รอด
การไม่รู้จักใช้วิจารณญาณให้ถูก
มีปัญญา...ก็เหมือนไม่มีปัญญา

ชีวิตต้องผ่านกาลเวลา
จึงจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
เรื่องที่ไม่รู้จักก็จะได้รู้
เรื่องที่ไม่เคยเจอก็จะได้เจอ
ฉะนั้น...
เรื่องที่ไม่เคยเห็น
ก็อย่าคิดว่าไม่มี
เพราะโลกนี้กว้างใหญ่
ผู้คนมากมาย
ชีวิตหลากหลาย
ที่เหมือนเราก็มี
และที่ไม่เหมือนเราก็มี
ชีวิตที่ผ่านวัย
ย่อมได้รู้เห็นอะไรมากขึ้น
ตามกาลเวลา

คนจนคนรวย
จะกินถูกหรือกินแพง
จะอร่อยกว่ากันหรือเปล่า...
ไม่ทราบ
แต่ที่ตอบได้มั่นใจ
คืออิ่มเหมือนกัน

คนเราอยู่ด้วยกัน
ทำงานด้วยกัน
ต้องรู้จักว่าเกรงใจกัน
คิดถึงอกเขาอกเรา
ถ้าเราไม่อยากให้ใครบังหน้าเรา
เราก็ต้องไม่บังหน้าใคร

ชีวิตนี้ถ้าจะให้มีใจที่เป็นสุข
บางครั้งต้องรู้จักว่ายอม...
ยอมรับ...
ยอมเข้าใจและอภัยกัน

การใดๆ ในโลก
ต้องอย่าวางใจและอย่าหวังเกินไป
ชีวิตก็เช่นกัน
อย่าวางใจและต้องไม่หวังจนเกินไป

ความหวังของบางคน
อาจเป็นเพียงฝันในฝันที่ไม่มีวันได้มา
ฝันไปก็เท่านั้น
แต่วันหนึ่งของบางคนอาจได้สมหวังตามดวงชะตา
ที่บางคนอาจมีวันได้สมใจโดยไม่เคยคิดหวังไว้เลย
เพราะอะไรที่เป็นของเรา ถึงเวลาก็ได้มา
ที่ ณ เวลานั้นก็คือวันของเรา
แต่วันของเรานี้
อาจสิ้นเพียงชั่ววูบ หรืออยู่ยืนยาว
ขึ้นอยู่กับความดีความสามารถของเราและโชคชะตา

อะไรหลายอย่างในชีวิต
แม้นจะผิดไปจากหลักการ
ผิดกฎเกณฑ์หรือบรรทัดฐานที่นิยมกัน
ก็ไม่ใช่ความเลว....
หากที่สุดแล้วก็ต้องยอมรับว่า
อะไรที่เป็นไปตามกฎเกณฑ์ได้
ย่อมดีกว่าอะไรที่ผิดแปลกไป


[อ่านบทความย้อนหลัง]