รักที่จะฝัน

ฝ่าฟันไปให้ถึง

หากจะล้ม ขอลุกขึ้นใหม่

และจงภูมิใจที่ได้ใช้ชีวิต

ตราบใดที่ทะเลยังมีคลื่น

อย่าคาดหวังความราบรื่น

บนเส้นทางแห่งชีวิต

ชีวิต

กว่าจะมาถึงวันนี้

ต้องก่อเกิดจากความเจ็บปวดของมารดา

ต้องใช้เวลาทะนุถนอมนานหลายปี

ชีวิต

จึงมิใช่ของเล่น

มิใช่เรื่องท้าทาย

จุดหมายการเดินทางของแต่ละคน

ย่อมแตกต่างกัน...

บางคนรอนแรมกลางทะเลดึก

ท่ามกลางพายุร้าย

เพื่อค้นหาแผ่นดินใหม่

สำหรับการตั้งรกรากทำกิน

บางคนทนทานต่อความหนาวเหน็บ

ไต่ภูเขาสูงเสียดฟ้า

ท้าทายความตายในแต่ละเสี้ยววินาที

เพียงเพื่อเกียรติยศชื่อเสียง

เป็นที่หนึ่ง...ที่ผู้คนจดจำกล่าวขาน

จุดหมายปลายทางของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

แต่ไม่ได้หมายความว่า

จุดหมายของคนคนหนึ่งจะมีสาระคุณค่าสูงกว่าของอีกคน

เพราะความคิดของแต่ละคนไม่เหมือนกัน

คุณค่านั้นย่อมขึ้นอยู่กับจิตใจของเขาเอง

จงวางจุดหมายไว้...แล้วเดินไป

จิตใจต้องปล่อยวาง

การวุ่นวายไปเสียทุกเรื่อง

ทำให้จิตใจไม่มีที่ว่างเพียงพอ

สำหรับการบรรจุสิ่งใหม่ๆ

ที่อาจเพิ่มเติมเสริมแต่งสติปัญญา

เปรียบได้ดั่งถ้วย

ถ้ามีน้ำเต็มอยู่ตลอดเวลา

ก็ไม่สามารถเติมน้ำใหม่ๆ เข้าไปได้อีก

อย่าให้ปัญญาใหม่ๆ

ต้องหกหล่นเหมือนน้ำที่ล้นถ้วยเลย

มันน่าเสียดายยิ่งนัก

ทำจิตใจให้ว่างเสียบ้าง

ยอมถอยหนึ่งก้าว

เพื่อเดินต่อไปได้สามก้าว

ย่อมคุ้มค่ากว่าการฝืนยืนต้านท้าทาย

แล้วถูกโค่นแตกหักลง

ยามพายุพัดแรง

จงเป็นเสมือนกิ่งไม้อ่อนลู่เอนไหวตาม

เพื่อคงการดำรงอยู่ เมื่อฟ้าใสสงบ

โชคชะตาหรือฟ้าบันดาล

อาจจะมีจริง

แต่ทุกสิ่งจะเกิดขึ้นได้

ต้องอยู่ที่ใจเรากำหนด และลงมือกระทำ

หากคุณโชคดี

แต่ปล่อยให้ผ่านช่วงเวลาที่มีค่าไป

โดยไม่ได้หยิบฉวย

มันก็ไม่ต่างอะไรกับคนไม่มีโชค

จิตใจที่เด็ดเดี่ยว

ไม่ใช่การหาญกล้าเข้าท้าทายทุกปัญหา

เผชิญหน้าโดยไม่คิดหลีกเลี่ยงแต่อย่างใด

หากมีภูเขาสูงขวางอยู่ตรงหน้า

คงไม่มีใครคิดรื้อภูเขาทิ้ง หรือป่ายปีนขึ้นไป

เพราะถ้าเดินอ้อม หรือใช้เส้นทางอื่น

บางทีอาจจะเสียเวลาน้อยกว่า

หรือแม้จะถึงช้า

แต่ก็อาจจะไม่เปลืองกำลังเท่ากับการทำลายภูเขา

จิตใจที่เด็ดเดี่ยว

ย่อมมีคุณค่ามหาศาลต่อการตัดสินใจ

แต่ต้องเลือกใช้ให้ถูกจังหวะเวลา

อย่าเร่งร้อนความสำเร็จ

เพราะทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้

ล้วนต้องใช้เวลาในการก่อตัว

แม้จะใช้เงินทองเข้าแลกหา

ก็ไม่สามารถเนรมิตได้ดังใจ

เหมือนดังดอกไม้

ที่ต้องใช้เวลาในการผลิบานเสมอ

กบในกะลา

คิดว่าฟ้ากว้างคือกะลาที่ครอบ

ขาหลังจึงไม่ได้ใช้กระโดดเล่น

ปลาในอ่าง

คิดว่าอ่างนั้นคือมหาสมุทร

จึงไม่ได้ใช้ครีบแหวกว่ายให้เต็มที่

นกในกรง

คิดว่ากรงนั้นคือโลกใบใหญ่

จึงไม่ได้ใช้ปีกให้สมใจ

เธอเองล่ะ

คิดว่าเส้นทางข้างหน้าเป็นเช่นไร

และเธอรู้จักใช้ชีวิตของเธอหรือยัง

นกนางนวลมีเส้นทางไกลสุดขอบฟ้า

แล้วเธอเองมีสายตายาวไกลแค่ไหน

จะหยุดชีวิตตัวเองไว้

ปล่อยเวลาผ่านไปในแต่ละวัน

อย่างนั้นหรือ?

ถ้าไม่รู้จักความเลว

ก็ไม่รู้ค่าของความดี

ถ้าไม่รู้จักความเศร้า

ก็จะไม่รู้ค่าของความสุข

ถ้าไม่รู้จักสูญเสีย

ก็จะไม่รู้ค่าของการหวงแหน

ชีวิต

คือการเรียนรู้โลกทั้งสองด้าน

และประสานสองสิ่ง

ให้อยู่ในน้ำหนักที่พอดี

นอตหนึ่งตัวมีค่า

แม้จะเป็นส่วนเล็กน้อย

ที่ทำให้ฟันเฟืองขยับกลไกทำงานไปได้

การใช้ชีวิตอย่างมีศิลปะก็เหมือนกัน

ควรต้องสนใจรายละเอียดเล็กน้อยด้วย

ไม่ใช่ตั้งหน้าเบนเข็มมุ่งตรงไปที่เป้าหมายอย่างเดียว

จนทั้งชีวิตต้องแห้งแล้ง แข็งกร้าว ไร้สีสัน

เพราะบางครั้ง

รายละเอียดเล็กน้อยที่สะสมตามรายทาง

อาจจะช่วยแต่งเติมชีวิต

ให้เคลื่อนไหวไปสู่เป้าหมายได้อย่างงดงาม

มีคุณภาพสมบูรณ์

เวลา

ยังคงเปรียบเปรยได้ดีกับสายน้ำที่ไหลเรื่อย

หากไม่รู้จักตักตวงขึ้นมาดื่มกินหรือใช้สอย

มันก็จะผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์

ทุกนาทีของเวลามีค่าเสมอ

อย่าเห็นเพียงแค่ค่าเล็กน้อย

แล้วปล่อยทิ้งไป...

พึงระลึกเสมอว่า

แม่น้ำกว้างใหญ่

ล้วนเกิดจากตาน้ำเล็กๆ ที่กลั่นน้ำออกมาทีละหยดเท่านั้น

เวลาหนึ่งชั่วโมง

ก็ล้วนก่อกำเนิดมาจากเสี้ยววินาทีเล็กๆ เช่นกัน

การอยู่คนเดียว

บางที...อาจทำให้เกิดสติปัญญา

แต่ในบางเวลา

การมีใครสักคนอยู่ด้วย

อาจให้ความรู้สึกที่ดีกว่า...

เพราะในบางช่วงจังหวะชีวิต

เราอาจต้องการคำปลอบโยน

อุปสรรคน้อยนิด

ก็คิดท้อเสียแล้ว

ทั้ง ๆ ที่มีสมองและสองมือ

หากเธอเกิดเป็นนก

จะใช้แค่ปากกะจิริด

คาบฟางทีละเส้น

ค่อยๆ ถักทอเป็นรังได้หรือ

[อ่านบทความย้อนหลัง]