ช่างทำดินสอ หยิบดินสอแห่งหนึ่งมาวางไว้ต่างหาก ก่อนหยิบลงบรรจุกล่อง และส่งไปยังโลกกว้าง ช่างได้กล่าวกับดินสอแห่งนี้ว่า

"ดินสอเอ๋ย ก่อนจะออกไปท่องโลกกว้าง จงจดจำไว้ และไม่มีวันลืมว่า

......ถึงแม้ว่าเจ้าจะมีไม้ห่อหุ้มเจ้าอยู่เพื่อปกป้องความเปราะบางของเจ้า จงจดจำไว้ว่าสิ่งที่ดีที่สุดของเจ้าคือ ข้างในตัวเจ้าเอง"

......เจ้าจงยอมลดละเลิกอัตตา และให้ใครบางคนจับเจ้าไว้ในมือเพื่อเอื้อให้เจ้าได้ใช้ศักยภาพของความเป็นดินสอของเจ้าอย่างสมบูรณ์

......จงยอมรับความเจ็บปวดจากการเหลา เพราะดินสอที่ดีต้องแหลม จงจำไว้ว่าปัญหาอุปสรรค การทบทวน ความล้มเหลว การปรับตัว ความคับข้องใจ การเสียหน้า การไม่ได้ดั่งใจ ฯลฯ เป็นความจำเป็นที่ก่อให้เกิดความดีเลิศสมบูรณ์แบบในตนและต้องเกิดขึ้นเป็นระยะๆ ชั่วชีวิตเจ้า

......ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นรอบตัวเจ้า จงจำไว้เสมอว่า เจ้า มีหน้าที่เขียนและจงทำหน้าที่เขียนอยู่เสมอ โดยอดทนต่อความแปรปรวนอันเป็นปกติธรรมดา รอบตัวเจ้า

......จงกล้าเสี่ยงที่จะเขียนทุกอย่าง เพราะเจ้าเป็นดินสอที่มียางลบติดอยู่ตรงปลาย สามารถลบ คำผิดจากการเขียนของเจ้าได้ด้วยตัวของเจ้าเอง

......ชีวิตของเจ้าจะหดสั้นลงตามวาระแห่งการเหลา แต่เจ้าจะเป็นดินสอที่ดีที่สุด มีคุณค่าที่สุด ถ้าเจ้าทิ้งร่องรอยของเจ้าไว้ทุกหนทุกแห่งที่ได้มีโอกาสผ่านไป ร่องรอยของเจ้าไม่มีวันตาย