รัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย
หมวด ๑   บททั่วไป
หมวด ๒   พระมหากษัตริย์
หมวด ๓   สิทธิและเสรีภาพของชนชาวไทย
หมวด ๔   หน้าที่ของชนชาวไทย
หมวด ๕   แนวนโยบายพื้นฐานแห่งรัฐ
หมวด ๖   รัฐสภา
หมวด ๗   คณะรัฐมนตรี
หมวด ๘   ศาล
หมวด ๙   การปกครองส่วนท้องถิ่น
หมวด ๑๐  การตรวจสอบการใช้อำนาจรัฐ
หมวด ๑๑  การตรวจเงินแผ่นดิน
หมวด ๑๒  การแก้ไขเพิ่มเติมรัฐธรรมนูญ
บทเฉพาะกาล
กลับหน้าแรก

 

หมวด ๑

บททั่วไป


       มาตรา ๑ ประเทศไทยเป็นราชอาณาจักรอันหนึ่งอันเดียว จะแบ่งแยกมิได้

       มาตรา ๒ ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข

       มาตรา ๓ อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนชาวไทย พระมหากษัตริย์ผู้ทรงเป็นประมุขทรงใช้อำนาจนั้นทางรัฐสภา คณะรัฐมนตรี และศาล ตามบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญนี้

       มาตรา ๔ ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ สิทธิ และเสรีภาพของบุคคล ย่อมได้รับความคุ้มครอง

       มาตรา ๕ ประชาชนชาวไทยไม่ว่าเหล่ากำเนิด เพศ หรือศาสนาใด ย่อมอยู่ในความคุ้มครอง แห่งรัฐธรรมนูญนี้เสมอกัน

       มาตรา ๖ รัฐธรรมนูญเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศ บทบัญญัติใดของกฎหมาย กฎ หรือ ข้อบังคับ ขัดหรือแย้งต่อรัฐธรรมนูญนี้ บทบัญญัตินั้นเป็นอันใช้บังคับมิได้

       มาตรา ๗ ในเมื่อไม่มีบทบัญญัติแห่งรัฐธรรมนูญนี้บังคับแก่กรณีใด ให้วินิจฉัยกรณีนั้นไปตามประเพณีการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข