เริ่มจากลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือที่พัดเข้าสู่นครศรีธรรมราช ในช่วงดังกล่าว ร่วมกับการเกิดหย่อมความกดอากาศต่ำกำลังแรงปกคลุมทะเลจีนใต้และทะเลอันดามัน ทำให้เกิดฝนฟ้าคะนองตกหนักมากเป็นบริเวณกว้างทั่วทั้งภาคใต้ เฉพาะที่นครศรีธรรมราชนั้นปริมาณน้ำฝนเฉพาะวันที่ 21 พฤศจิกายน วัดได้มากถึง 447.8 มม. หรือรวมกัน 3 วัน มากกว่า 900 มม. ซึ่งนับเป็นสถิติสูงสุดของปริมาณน้ำฝนที่วัดได้ในประเทศไทย ขนาดที่เครื่องวัดอัตโนมัติของกรมอุตุนิยมวิทยาตีพ้นมาตรวัดที่ตั้งไว้ ด้วยปริมาณฝนที่มากมายมหาศาลเทลงบนพื้นที่จังหวัดนครศรีธรรมราช เขตชายฝั่งตะวันออก และตอนกลางอันเป็นเทือกเขาหลวง-เขากะทูน-เขากะเปียด ที่สูงตระหง่านห่างจากฝั่งทะเลไม่มากนักน้ำฝนที่กลายเป็นน้ำท่าจึงพากันไหลกรากลงสู่หุบเขา ลำห้วย ด้วยความเร็วสูงและปริมาณล้นฝั่งท่วมทุกหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ริมฝั่งคลอง ตั้งแต่คลองท่างิ้ว คลองท่าดี คลองเขา แก้ว ไปจนถึงคลองละอาย คลองดินแดง คลองกะทูน ซึ่งเป็นต้นแม่น้ำตาปีในหุบเขาด้านใน เพื่อที่จะไหลลงสู่ทะเลที่ระดับปกติตามธรรมชาติของน้ำนั่นเอง
นอกจากลำธารและห้วยคลองที่สั้น ตื้นและแคบแล้ว เนื่องจากลักษณะธรณีของเทือกเขาหลวงมีลักษณะกร่อนผุ ป่าไม้ถูกบุกรุกถากถางกว่าธรรมชาติ และป่าจะอุ้มน้ำไว้ได้ ภูเขาแทบทุกลูกจึงเกิดการถล่มทลายร่วมกับสายน้ำพัดพาทั้งดินโคลนก้อนหินใหญ่น้อยลงมาด้วย คลองที่ตื้นอยู่แล้วจึงตื้นลงอีก น้ำจำนวนมากจึงท่วมท้นไปทั่วที่ราบร่วมกับท่อนไม้ท่อนซุง ดินโคลนและหิน ที่พัดผ่านหมู่บ้าน ก็ทำลายจนหายเรียบพร้อมกับผู้คนที่หนีไม่ทัน โดยไม่ทราบว่าเพราะอะไรมากระแทกจึงพัง นับได้หมู่บ้านที่เสียหายร้ายแรงมากว่าสิบหมู่บ้าน ทั้งในอำเภอฉวางอำเภอพิปูนและอำเภอลานสกา ชาวบ้านเสียชีวิตเท่าที่สำรวจได้ 263 ราย ไร้ที่อยู่อาศัย 30,296 ราย บ้านพังทั้งหลัง 5,050 หลัง พังบางส่วน 6,508 หลัง กับไร่นา อาคารสถานที่ราชการอีกเท่าที่ประเมินความเสียหายได้คิดเป็นมูลค่าถึง 4,000 ล้านบาท
มหาอุทกธรณีภัยครั้งนี้ ชาวนครศรีธรรมราชได้รับน้ำใจจากเพื่อนร่วมชาติอย่างท่วมท้นในการบรรเทาทุกข์ และฟื้นฟูชีวิต แต่ที่สำคัญที่สุดคือ การที่เหตุการณ์ครั้งนี้ได้เป็นสิ่งเร้าต่อรัฐบาล จนประกาศปิดป่าทั่วประเทศไทยในที่สุด เพื่อทำการอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ป่าไม้ของชาติที่ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว
